Het wel en wee van A en B, deel 2

Het is hier nu even ‘min waar’, dus nu mooi de tijd om een verslagje te maken van onze bevindingen de laatste dagen.

Vertrek Manado

Laatste nachtje Jakarta was niet heel spannend, een lui kwartiertje net voor het slapen deed onze nachtrust geen goed; tot 04.00 wakker gelegen, 05.30 de wekker; mooi nachtje dus. Taxi was keurig op tijd, waardoor we genoeg tijd hadden om ons vliegtuig rustig op te zoeken. Taxi vroeg welke terminal we moesten hebben, dapper antwoordden we dat dit de terminal moest zijn waar Lion Air binnenlandse vluchten aanbood. Terminal 1 it is, zegt de taxichauffeur. Mooi man. Eenmaal aangekomen kwamen wij er achter dat onze vlucht niet op de schermen stond, 09.40 naar Manado. Bij nadere inspectie van ons vliegticket bleek dat we met Batik Air vlogen i.p.v. Lion Air, deze gebruiken we pas wanneer we naar Maleisie gaan.. Nu bleek dat we naar Terminal 3 moesten, dus zo gezegd zo gedaan en na enig haastwerk toch net op tijd voor de vlucht.

Bij de incheckrij kwamen we twee ‘ervaren’ backpackers uit Noord-Holland tegen, die zich lacherig afvroegen of wij, Friezen, wel bij de boerderij weg konden. We onkrachtten dit grapje meteen door te zeggen dat we er even tijdelijk tussen uit konden bij Rintje en Simon. Met deze ‘grap’ van onze Noord-Hollandse vrienden was de toon meteen gezet. Ze bleven echter met ons mee lopen, tot onze ergernis. Maar goed, openstellen voor mensen schijnt goed te zijn op backpackreis, dus zo gezegd zo gedaan.

Bij het boarden raakten onze ervaren backpackers nog even in lichte paniek, de gate stond niet op het kaartje. Wij waren er al achter gekomen dat er één centrale gate was en alle vluchten gewoon werden omgeroepen, de Noord-Hollanders vlogen echter van informatiebalie naar informatiebalie om hier achter te komen..

Na aankomst in Manado was ons uithoudingsvermogen betreffende de twee Noord-Hollanders op, na de vraag welke studie wij deden; “Commerciele economie en Technische Bedrijfskunde’’, was ons antwoord. Waarop zij weer zeiden: “ Oh, wat vreemd. We dachten dat alleen mensen met beta-studies gingen backpacken’’. Dit was duidelijk ons volk niet, dus zijn we zonder hen vertrokken naar ons hotel.

Hotel Syntesa

Na een woeste taxirit door de oude stad kwamen we aan in ons hotel, dat basic maar goed was. We besloten even een stadswandeling te maken en ergens een biertje te drinken. Terug in het restaurant van het hotel werden we getrakteerd op een plaatselijke delicatesse. Wat het precies was, weten we nog steeds niet maar ik heb nog nooit zoiets smerigs gegeten. Vervolgens raakten we in dit zelfde restaurant aan de praat met wat locals, die ergens een feestje hadden en of wij dan niet mee wilden. Spontaan als wij zijn, hadden we een taxirit geboekt die niet langer dan 10 minuten zou duren. De realiteit was echter dat we 1,5 uur in de taxi hebben gezeten en in een of andere sloppenwijk terecht kwamen. Niet geheel gerust op een goede afloop, smste Bauke het thuisfront nog voor een afscheid. Zelfs ik, normaliter rustig, wist niet waar we zouden belanden. Toen er een groep van Indonesische jongeren met scooters om ons heen kwam staan, dacht ik helemaal dat mijn laatste uur had geslagen. Het meisje dat bij ons in de taxi zat zei echter dat we achterop moesten springen. Na de meest helse rit van ons leven ( Achterop een scooter, grindpaden, hellingen, zowel bergopwaarts als afwaarts, geen helm, wegspattend grind, 60 km/ uur) werden we steeds verder van de bewoonde wereld gebracht. Na het zoveelste bospad en afslag wist ik dat vluchten zinloos was, dus ik hoopte op de goedheid van onze Aziatische vrienden. In de verte doemde een huisje op, waar de muziek luid aan stond. Toch een normaal feest? Enigszins voorzichtig benaderden Bauke en ik het huis met onze chauffeurs, meteen kregen we een grote fles Bintang en een shot Zaragat ( Plaatselijke drank), waarvan we eerst dachten dat het benzine met een smaakje was. Omdat iedereen het dronk, vertrouwden wij het ook en zo kwam het met het vertrouwen helemaal goed. Martin, onze gastheer, was al snel een groot fan van ons en na het introduceren van de term ‘selfie’, was het hek van de dam en werd het een veredeld zuipfestijn. Na afloop werden we op dezelfde scooters ( nu met dronken bestuurders) teruggebracht naar ons hotel.

Bunaken

Volgende dag stond in het teken van weer een dag reizen, nu echter met een beter vooruitzicht dan die steden, waar eigenlijk niet te wezen valt met het verkeer en dergelijke: het eiland Bunaken, het schijnt vrij duur te zijn, zowel om er te komen als te verblijven. In de praktijk valt dit echter gigantisch mee. Zowel de boottrip als het verblijf komen op nog geen tien euro, hoewel de boottrip niet zonder horten en stoten ging. Eerst was het Bauke die in aanraking kwam met het dak van de boot en vervolgens was ik degene die als golfbreker mocht fungeren, vrijwel elke golf sloeg over de rand van de boot heen op de plek waar ik zat. Aziaten uiteraard lachen, gieren en brullen maar ik weigerde m’n plek te verlaten voor een drogere. Het verfrissende water hielp daarbij ook nog enigszins tegen de kater.
Een maal op het eiland kwam dit ons al veel beter aan dan de drukke steden; rust, natuur, zon, zee, frisse lucht. Dit was toch wat we ervan verwachtten. Dat ze hier ook wat meer gewend zijn aan toeristen was te merken aan het feit dat alle hoofden niet meer 180 graden draaien, wanneer er een 2-meter lang iemand samen met een roodharig iemand voorbij loopt. Bij het zoeken naar een homestay was die wij in het hoofd hadden helaas al vol, de buurman zei echter dat we ook prima bij hem konden slapen en niks bleek minder waar. Voor 12 euro hebben we hier een slaapplek, met 3 maaltijden per dag, ideaal. Dat het hier niet zonder gevaren is, bleek gister helaas wel. Na het prima diner kwamen we weer bij het huisje aan. Het was Bauke die een sanitair bezoekje moest plegen, maar een Hette Grijpma’s vuistgrote spin, zittend op de wcbril, weerhield hem van dit idee. Na enig beraad werd er besloten dat de spin maar vermoord moest worden en bewapend met deet en een wandelschoen van Auke werd Bauke op missie gestuurd. Dappere pogingen van de spin om te ontkomen werden beantwoord met de wandelschoen, die resulteerde in een hoop smurrie en een dode spin: missie geslaagd. Navraag en het tonen van een foto aan Rory, de gastheer, leverden op dat dit ‘a very dangerous spider’ was en we hem voortaan moesten roepen als we weer een zouden zien. Lekker vertrouwd idee.

Na een nacht, die in het teken stond van over het plafond racende gekko’s en gigantische hitte, zochten we vanochtend de verkoeling van het zeewater op, om even te snorkelen.
Er werd gewaarschuwd voor de sterke stroming, die 80 meter van het strand stond. Met dit in het achterhoofd, doken we onder water, op zoek naar de koraalriffen. Dit lukte allemaal aardig en al snel bevonden we ons tussen verschillende vissen. Bewapend met mijn GoProcamera moest ik natuurlijk alles op film vastleggen, wat resulteerde in een schokkerig filmpje waar eigenlijk helemaal niks op te zien is. Daarnaast was het Bauke, diep onder de indruk van de pracht en praal van het koraal, die meende dat hij naar de kust zwom. Het tegendeel was echter waar; een waarschuwing en het zicht op een diep donker gat, deden Bauke omdraaien.
“s Middags nog een wandeling over het eiland gedaan, waar iedereen hier diep onder de indruk is van het natuurschoon vonden wij het maar eentonig. Elke vijf meter was hetzelfde. Een verdwaalde koe was nog wel het hoogtepunt van deze trip. De locals onderweg waren echter wel superenthousiast en willen alles wel voor je doen, dit moet ook gezegd worden.
Morgen gaan we weer terug naar Manado, om vanuit daar naar Gorontalo te trekken en vervolgens de Togian Islands te bezoeken. We proberen uiteraard zo snel en vaak mogelijk de blog bij te houden, om het overzichtelijk te houden, fatsoenlijke Wifi in dit gebied is echter een schaars iets, waardoor wij niet weten hoe snel en hoe vaak dit gaat gebeuren.

A en B