Het wel en wee van A en B, deel 5

Een blokje om
Gister aangekomen in Senggigi. Vandaag door naar Kuta Lombok, de surf- en strandbestemming op Lombok, naast Senggigi één van de andere toeristische plaatjes op het niet supertoeristische Lombok. We hadden voor 4 dagen een scooter gehuurd, dus donderdag moesten we weer terug zijn in Senggigi. Volgens onze inschatting zou dit krap aan worden, dus we moesten ons haasten!

Na een trip van zo’n 3 uur en enkele keren benaderd worden door supergastvrije locals of we misschien bij hun wilden slapen, eten , koffie drinken of naar de watervallen wilden, kwamen we aan in Kuta Beach. Na een uur rondrijden door de stad, op zoek naar een homestay, bleek dat dit een andere stad was en Kuta nog een uur rijden was. Omdat een voorbijganger ons in zijn stad zag staan voelde hij zich verplicht om ons te helpen en hij heeft ons in Kuta gebracht, erg aardig.

Eenmaal in Kuta aangekomen gingen we op zoek naar één van de homestays die we voor ogen hadden. Kuta is echter dermate klein dat je er in een poep en een scheet doorheen rijdt. We besloten door te rijden en we raakten aan de praat met iemand langs de weg. Die had meerdere homestays ter beschikking in een nabijgelegen dorpje met goede surf- en zwemgelegenheid, krekt wat!

De surf- en zwemgelegenheid lag echter op 2 km van de kust en men moest er met een boot ( tegen betaling) naar toegebracht worden om hier te zwemmen c.q. surfen. We besloten op onze kamer even te kijken wat we gingen doen. Het besluit was snel gemaakt; we lieten de eigenaren verbouwereerd achter door snel weg te rijden op onze scheurijzers, weg van dit oord.

We stapten weer op de scooter met bestemming onbekend, zien wel waar het schip strandt. Na bestudering op de kaart bleek het stadje Prayan dichtbij te zijn. Dit stond echter niet op de borden, waardoor we het niet konden vinden. Ondertussen pakten zich (letterlijk) donkere wolken boven onze hoofden en de eerste tropische hoosbui op ons dak was een feit!

Met regendruppels, die als kanonskogels op onze borstkas uiteenspatten, werd het wegdek steeds natter en natter. Daarnaast zag Bauke niet veel meer omdat hij een helm had zonder gezichtskap. Auke bood hem zijn zonnebril aan en waar iedereen dit keurig langs de weg zou doen, deden wij dit op hoge snelheid ( de scooters gaan hier ook gewoon 100) in de vorm van een soort estafettestok-overgeef-achtige show. De auto’s op de rest van het wegdek konden dit showtje niet echt waarderen en reden luid toeterend achter ons, hun onvrede uitend.

In de zoektocht naar een slaapplek werd het steeds later en later. Jullie weten inmiddels dat donker worden hier erg snel gaat en zo reden we dus bij pikkenacht door onbekend terrein. Na nog een uur rijden kwamen we dan toch weer een stad tegen. Erg veel homestays en zag er leuk uit. Was er dan een derde toeristische stad op Lombok? Nee, we waren weer in Senggigi, 500 meter van onze plek van vertrek. We hadden dus een klein rondje Lombok gereden vandaag. We besloten dat Senggigi onze uitvalsbasis voor de komende 3 dagen zou worden en dan donderdag de Komodo-trip doen.

Strand en zwemparadijs

We hadden nu genoeg van het scooter rijden en besloten vandaag naar het strand te gaan. Waar het noorden van Senggigi bekend staat om de vele mooie stranden, konden wij maar één vinden. We besloten hier te gaan liggen, een oase van rust. Naarmate de dag vorderde werd het drukker en drukker met stelletjes. We besloten eieren voor ons geld te kiezen en weer op de scooter te stappen. We zouden nu een bergrit maken en kwamen hier een waterpark tegen. Dit leek ons wel even leuk om te doen; op het reclamebord stonden giga-glijbanen, woeste wildwaterbanen en grote hangmatten. Eenmaal binnen bleken deze op ware grootte op het reclamebord te staan: we torenden boven alle glijbanen uit. Daarnaast waren de moslims en moslima’s dermate onder de indruk van ons ontblote bovenlijf, dat zij het nodig vonden om elke stap van ons met argusogen te bekijken. Enigszins geïntimideerd stonden we nog geen twee minuten later weer buiten.

Enter Sandman en uithuwelijken

De vorige dag hadden we navraag gedaan over het uitgaansleven in Senggigi, club Marina was de place to be. Dat dit echter om 00.00 uur was losbarstte, waren wij ons niet van bewust en we zaten keurig om 21.00 aan een biertje in deze discotheek. Wat sekstoeristen, prostitueetjes hier en daar, het had alles.

Om 00.00 uur stipt startte de band. Hoewel het eerst nergens naar klonk, maakten de twee zangeressen veel goed. Toen de band eenmaal opgewarmd was, werd het drukker en drukker en het blijkt dus dat aanvraagjes hier tot de orde van de dag behoren. Onder deze aanvraagjes zat ook het nummer “Enter Sandman”, zeer gewaardeerd door ons beiden. Een legendarische vertolking van dit nummer en andere metal-muziek maakten dat wij hier tot in de late uurtjes bleven.

De volgende dag stond er, hoe verrassend, een scooterrit op het programma. We zouden op zoek naar verscheidene watervallen en dit lukte ons nog aardig. De eerste, de Tuas Pupas-waterval, vonden we meteen en aan de hand van onze 10-jarige gids Gidi bezochten we deze. Hierna werden we op de koffie uitgenodigd bij het tankstation en al snel zat de hele familie om ons heen. Een oorverdovende stilte was hier het gevolg, daar zij geen woord Engels konden en het enige wat wij kennen is ‘Ikan’ en ‘Makan’, wat feitelijk vis en eten betekent. Gevolg was dus dat zij dachten dat we vis wilden eten. We besloten snel weer weg te gaan, nadat ze een poging deden om de 15-jarige dochter aan Bauke uit te huwelijken.

Na dit hele gebeuren gingen we op zoek naar de tweede waterval. Dit duurde nu weer eens veel langer dan verwacht en laat op de middag vonden we deze dan eindelijk. Meteen kwam er iemand bij ons om te vragen of we de ‘Hidden Cave’ ook wilden zien. Dit kon tegen een betaling van 200.000 rupia p.p., waardoor we besloten deze zelf maar te zoeken. Na de watervallen gevonden te hebben met enkele schitterende uitzichten, begon onze zoektocht.

Dat ze moeilijk te vinden waren, bleek wel. Na een uur zoeken staakten we de strijd en keerden gedesillusioneerd terug naar de voet van de berg. De man die ons voor 200.000 wilde brengen, streek met zijn hand over zijn hart na het zien van de gigantisch zielige blik van Bauke, die erg graag de verborgen grot wilde zien. Een half uur later waren we dan op bestemming aangekomen. Enkele sprongen van een paar meter hoogte, nog wat filmpjes met de GoPro en we konden weer terug.

Het werd al bijna donker en we moesten nog wel 2 uur rijden; weer een tochtje door het donker. Na verloop van tijd werd het steeds rustiger op de weg en we besloten een race te houden. Met piepende banden door de bocht, hoge snelheden op onbekend terrein, inhalen dat het een lieve lust is. Vertrouwd, vraagt u zich ongetwijfeld af? Natuurlijk! Onze klik met de scooter is een van grote proporties en, ondanks de aanwezigheid van enkele Kamikaze-Indonezen die het lichtknopje op de auto of scooter nog niet hebben gevonden, bereikten we heelhuids de homestay.

We besloten de Komodo-trip zaterdag pas te pakken om zo nog tijd te hebben om Lombok te verkennen en te vissen met de eigenaar van onze homestay.

Keuzes van Bauke, andere landen en cacao

Vandaag stond in het teken van Komodo-trip regelen. Bauke zou dit wel even doen. Dat dit op deze manier mis zou gaan, hadden we eigenlijk van tevoren kunnen weten. Bauke is nog niet echt gelukkig met zijn keuzes in Indonesie. Waar Auke vorig jaar in Tsjechië pech had met (keuze van ) eten, drinken etc. is het nu Bauke die eigenlijk altijd nul op het rekest krijgt. Zo ook met de Komodo-trip; deze vaart door het onstuimige weer al een aantal weken niet en voorlopig zou dit ook niet gebeuren.

Wat moesten we nu? Zoals in het vorige verslag al aangegeven, willen we nog naar een ander land. Dit scheelt echter wéér een week in onze planning, waardoor er nog meer mogelijk is. We hebben besloten om in de eerste week van september naar Maleisie te vertrekken om hier drie weken rond te reizen. Vervolgens staat Japan op het programma en hierna proberen we met de TransMongolie-Express ( Beijing, Mongolie en Rusland) weer naar Menaldum toe te reizen. Of dit met visa lukt, is nog even afwachten. Connecties in Nederland proberen dit voor ons uit te zoeken en hopelijk lukt dit.

Ook moesten we vandaag nog terug naar de watervallen. Bauke had beloofd om cacao te kopen en belofte maakt schuld. Na het uitdelen van ballonnen aan de kinderen ter plekke, mochten we zelf ook nog even cacao verwerken en kijken hoe het roosteren van deze bonen ( en andere spullen zoals vanille, koffiebonen etc) in zijn werking gaat. Erg leuk om eens even te zien. Mij is nog een koker Lombok-koffie aangesmeerd. Schijnt lekker te zijn.

Van toerist tot dorpsheld

Vandaag kon Auke eindelijk zijn hart eens ophalen en een hengeltje uitgooien. Klokslag 6 uur ‘s ochtends zaten we op het water. Door problemen met de motor moest het op de oude manier; zeilen. Geen probleem, ervaren zeerotten als wij doen dit even en binnen 10 minuten zaten we op de eerste bestemming.

Na uitleg over de manier van vissen ging het lood met haken over de boot en begon het vissen. Na zo’n half uur dacht Auke vast te zitten en zijn draad kon de spanning niet aan: kapot. Nu moest Auke het alleen met een klosje doen met wat haken en lood. Niet veel later dacht hij weer vast te zitten maar nu zat er iets meer beweging in. Na enkele momenten van twijfel gilde de kapitein uit: “Big Fish! Big fish!”. Een minuut later lag er een 5 kilo zware, 60 cm grote ‘Languan ‘, ook wel bekend als de Giant Travelly ( wie kent ‘m niet?), in de visbun. Zou de eerste ‘vastloper’ dan toch een grotere vis zijn geweest? ‘Big party, big party tonight!’ bleef onze homestay-eigenaar maar schreeuwen en niet wetende wat we teweeg hadden gebracht keerden we terug naar het strand. Daar werden we opgewacht door collega-vissers en ook zij uiten met grote ogen, lofuitingen en high-fives hun waardering voor mijn viskunsten. Na een fotosessie met mijn vangst konden we terug naar de homestay.

Waar het in Nederland normaal is om de vangst even in een plastic zak te stoppen, is het hier gebruikelijk met de trofee te pronken en wat volgde was een zegetocht, gelijk aan die van Achilles na de overwinning op Hektor ( wikipedia voor meer info), door de straten van Senggigi. Ineens hadden we allemaal vrienden!

Diep onder de indruk van al dit geweld besloten we te ontbijten bij de homestay en ook hier bleven onze groupies ons opzoeken. Het schijnt nogal wat te zijn om zo’n vis te vangen en het wordt een groot feest met gestoomde en gegrilde vis, palmwijn en bier. We zijn benieuwd!

Feestmaal, Jimmy Crocodile en Menamer merke

Aangekomen op de bbq bleek het ‘feest’ toch ( in aantal mensen) tegen te vallen; de eigenaar was er met zijn vrouw, de kapitein van het schip en ook de buurjongen, Jimmy Crocodile, besloot even langs te komen. De vis smaakte er echter niet minder om, ook stond er calamari ( kleine inktvis) op het menu. Dit was echter niet te eten en dit was aan Bauke z’n gezicht te zien. Uit beleefdheid heb ook ik geproefd, geen succes en met moeite kon het binnengehouden worden.

Op de vraag waarom Jimmy Crocodile Jimmy Crocodile heette, kregen we als antwoord dat hij op krokodillen jaagt in omstreken, de Indonesische variant van Steve Irwin. Het bleek een groot verhalenverteller en zelfs wij konden om hem lachen.

Toen de berichten over de Menamer Merke binnen druppelden via whatsapp en facebook beseften we dat het de eerste keer was in ons nog jonge leven dat wij dit feest aan ons voorbij moeten laten gaan. Enigszins onder de indruk van dit gegeven besloten we op bed te gaan om de volgende dag naar Gili Trawangan, het feesteiland van Indonesie, te gaan. Kunnen we toch nog een klein beetje feesten.

De Gili’s

We zitten hier nu inmiddels vier dagen en zijn helemaal in de vakantiemodus. Hoewel we het erg druk ( op onze eigen bescheiden manier) hadden de eerste weken, kunnen we ook prima niks doen en de hele dag op het strand liggen. Enig minpuntje of eigenlijk minpuntjes zijn de messcherpe steentjes die hier in het water liggen, waardoor even de zee in een hels karwei wordt.

Het homestay waarin we eerst verbleven was verre van luxe. Jan Braaksma had ons al gewaarschuwd om een kamer met airco te nemen, daar het gigantisch heet is op dit eiland. We besloten dit advies niet te volgen en lekker dwars een kamer met alleen waaier te nemen.

Dat het leven hier iets meer bestaat uit stappen, merkten we ’s avonds direct. Waar normaal alles hier om 19.00 van de straat verdwijnt, werd het nu alleen maar drukker. Uiteraard hadden we hier geen problemen mee. Na een uit de hand gelopen bezoekje aan een Ierse bar, waar we gigantisch gelachen hebben om een trio Britten die een showtje met een kat opvoerden, even snel opfrissen om te eten op de plaatselijke markt met allemaal ‘streetfood’. Concept is vrij simpel, je krijgt een bord rijst en hebt de keuze uit zo’n 15 gerechten die er ook nog bij kunnen.

Wanneer je dit een beetje normaal doet, ben je voor zo’n 15.000 rupia ( 1 euro) klaar. Wij zagen echter allemaal onbekende gerechten, die natuurlijk allemaal getest moesten worden. Resultaat was een rekening van 70.000 rupia per persoon. Hoezo, budget?

Na dit overheerlijke eten door naar de kroeg, waar een bandje speelde en het smoordruk was. We wisten echter een plekje aan een tafel te benaderen, waar we de hele kroeg keurig konden bekijken. Dat het stappen hier anders is, merkten we al gauw. Veel mensen spreken je aan, gewoon omdat het kan. Dat was eerst wel even wennen voor ons Friezen en zeker voor Auke, die niet wist wat hem overkwam. Zo raakten we nog aan de praat met Zaandammers, waar we uiteindelijk de hele avond nog mee op stap zijn geweest. Het openstellen gaat steeds beter!

Volgende dag uiteraard weer een kater. Is kennelijk standaard als je meer dan 3 flesjes Bintang drinkt, zo beredeneerden Bauke en ik. Dat er op de kamer dan ook nog geen airco is en er een gevoelstemperatuur van zo’n 40 graden hangt, werkt ook niet mee aan het verwerken van ons leed.

Na weer een dagje niks doen op het strand kwamen we er achter dat er ’s avonds een full-moon party was op het strand. Bauke vond het erg vreemd dat dit niet elke avond was, maar het blijkt dus dat een full-moon party alleen bij volle maan gehouden wordt. Uiteraard moesten we dit fenomeen bezoeken maar eerst moesten we ons hier voor klaarstomen in de bar. Kennelijk hebben we een verdrietig hoofd, want meerdere mensen kwamen naar ons toe of we het wel naar ons zin hadden of waarom we zo verdrietig keken. We waren voetbal aan het kijken en hier moet men zich voor concentreren. Overigens waren we de enigen die de wedstrijd, die toch tussen Arsenal en Manchester City ging, interessant vonden. We besloten een grote lach op ons gezicht te toveren en deze de hele avond op ons gezicht te houden. Waarschijnlijk zag dit er eng uit, want na deze ommekeer kwam er niemand meer bij ons zitten.

Na de Sama-Sama richting de Ierse pub, waar ook een groot feest was. Hier raakten we aan de praat met een Zuid-Afrikaan en Amerikaan . Bauke sloeg steil achterover toen bleek dat de Zuid-Afrikaan een aardig woordje Nederlands kon. Daarnaast hoorden we van hem dat er voor het bedrag, wat wij betaalden voor de homestay, ook een royale hotelkamer konden krijgen. Met dit gegeven op zak gingen we door naar de full-moon party.

Wat we hier allemaal zagen kunnen we eigenlijk met geen woord beschrijven, je moet er gewoon een keer naartoe. Enige minpunt is dat al het drinken op was, behalve het bier ( dat gewoon warm was). Dit deed Auke besluiten om richting homestay te keren. Bauke, helemaal in z’n element, wilde de zonsopgang zien en bleef nog even hangen.

De volgende dag stond in het teken van een hotel zoeken. We wilden wel weer eens ervaren wat luxe is, daar we toch ruimschoots over het budget gaan op dit eiland. Een hotel aan de boulevard zou onze nieuwe verblijfplaats worden, dicht bij onze stamkroegen hier. Na 5 minuten zoeken hadden we dan iets gevonden met een betaalbare prijs, perfect! Wederom een dag op het strand vertoeven om ’s avonds weer even te kijken bij het bandje, dat elke avond hetzelfde repertoire heeft. We hadden besloten om het vanavond even rustig aan te doen en met z’n tweeën op stap te gaan, daar met meerdere mensen op stap gaan hier vrijwel altijd een ondraaglijke kater oplevert.

Dit plan kon echter meteen de prullenbak in, dat lukt hier simpelweg niet. Door toedoen van onze airco konden we echter een keer goed slapen en voor het eerst waren we later dan 09.00 uur van bed af, ook nog fit.

Hoewel we ons verblijf zouden verlengen, lijkt het ons verstandiger ( ook met het oog op geld) om te verkassen naar Padangbai. Bauke begint afkickverschijnselen te vertonen van ‘zijn’ golven en we gaan hier weer twee dagen verblijven, om zo weer in de golven te spelen. Je moet toch wat.

Hierna gaan we richting Kuta om Simon Dijkstra op te zoeken. Daarna is het de bedoeling om in een weekje Java te bekijken om vervolgens vanuit Jakarta naar Kuala Lumpur te gaan. Hier zullen we moeten beginnen met het regelen van de benodigde visa voor China en vooral Rusland. Of het allemaal lukt? De tijd zal het leren.

A en B