Het wel en wee van A en B, deel 4

De eerste kater

Waar het vandaag de bedoeling was dat we Monkey Forest zouden bezoeken, hebben we vandaag ( met name Auke) de hele dag op bed gelegen. Het feestje in de avond was iets te gezellig. Na een bandje bekeken te hebben met vooral gitaarmuziek en een Jimi Hendrix look-a-like ( foto’s volgen), Ruurd Braaksma kon zijn hart er ophalen, gingen we naar een grote club/lounge. Hier kwamen we een Zweed en Amerikaan tegen die ons meteen aan de tequila zetten, geen slimme keus.
Over keus gesproken; Bauke, beetje overmoedig door de tequila, daagde een Groninger student uit te biljarten en zette niks minder dan een ton in rupia in. Helaas verloor hij, wat ons in principe verplichtte met hun op stap te gaan.

Resultaat de volgende dag was een enorme kater. Na een dappere poging toch een wandeltocht op te zetten, kwamen we niet verder dan de bakker op de hoek en besloten terug te gaan. Kater verwerken was het devies.

Scooteren

De volgende dag stond in het teken van onze vuurdoop in het Balinese verkeer; er werd een scooter gehuurd! Na 2 uren van uitstippelen waren we het er over eens dat dit dé route was die we moesten volgen. Na op een terrasje het verkeer nog even te bestuderen, kwamen we erachter dat het zo hele moeilijk niet eens was. Voorrang was hier een zeldzaam iets, dus dat moesten we gewoon pakken, enige regel is dat we links moesten rijden in plaats van rechts, makkie!

Na uitleg over de werking van onze scooters gingen we op pad. Helaas bleek onze route nu al niet te kloppen; de afslag die op de kaart stond kon niet genomen worden, eenrichtingsverkeerwegen stonden niet aangegeven op onze kaart. Beetje jammer.

Al snel waren we uit de bewoonde wereld en alles wat ons interessant leek, reden we naar toe. Bestudering op Auke zijn benzinemeter leverde als resultaat dat Auke moest tanken. Bauke, compleet verrast omdat zijn tank in zijn beleving nog vol zat, bestudeerde nu ook zijn tankmeter eens goed. Blijkt dus dat het hier de andere kant op werkt en Bauke al diep in het rood aan het rijden was. Eindelijk hadden we eens geluk; binnen 500 meter konden we tanken. Na een kleine versnapering gingen we weer op pad, de berg op. Hier zagen we een bord van het olifantenpark. Uiteraard wilden we dit even bekijken. Een kwartier later en 20 euro armer, stonden we weer buiten. Het was minder spectaculair dan aangekondigd; een wandelroute van 10 minuten liet ons niks meer zien dan olifanten die veel te zware toeristen moesten vervoeren.

We besloten weer op de scooters te stappen. Na op een gegeven moment al twee uur door verlaten rijstvelden, bossen en plantages te rijden, kwamen we door een dorpje, waar de tijd stil had gestaan. Kennelijk niet op de hoogte van hun onafhankelijkheid zwaaiden en bogen de inwoners vriendelijk naar de, in hun ogen, koloniale overwinnaars.

Niet snel hierna kwamen we tot de conclusie dat ons jeugdig enthousiasme ons weer eens in de problemen had gebracht; we waren verdwaald. Op goed geluk reden we verder naar wat in onze beleving het zuiden was, omdat we in eerste instantie naar het noorden zouden rijden.
Op een gegeven moment kwamen we een grote touringcar tegen. We gokten erop dat deze naar Ubud zou rijden. Na een ‘achtervolging’ van een uur, door schitterende rijstvelden en bossen, kwamen we op bekend terrein; de main-street van Ubud. Ook wel eens leuk, een gok die goed uitpakt.

Zelfvertrouwen

’s Avonds, onderweg naar het restaurant, werden we door een Engelsman aangehouden, die zijn nieuwe restaurant wilde aanprijzen met ‘ a cosy place for you two guys to have a quality time with the two of you’ , haalde ons niet over. Daarnaast deed dit ons zelfvertrouwen geen goed, het is al de derde keer in twee weken dat ze denken dat we een duo zijn met hele andere gevoelens voor elkaar dan we in werkelijkheid hebben.
Elkaar de schuld gevend van de schijn wekken hiervan, namen we weer plaats bij de Jimi-Hendrix band. Deze hadden dezelfde setlist als de twee avonden ervoor, waarna we naar de club gingen. Ook de Zweed en de Amerikaan zaten hier weer, wat ons deed besluiten weer weg te gaan om zo de volgende dag fit te starten.

Apen en doodsangsten

Vandaag dan toch aapjes bekijken! Na een stadswandeling kwamen we
aan in het Monkey-Forest waar, hoe verrassend, erg veel apen waren. Een tochtje door de bossen zorgde ervoor dat Bauke uitgeput op een steen ging zitten. Dit werd beantwoord met een bezoekje van een aap op Bauke zijn hoofd. De doodsangsten die vervolgens bezit namen van Bauke zijn gelukkig op beeld vastgelegd, tot hilariteit van Auke. Na dit bezoekje van een halve minuut besloot Bauke dat hij genoeg uit had gerust en zo snel mogelijk het park wilde verlaten, weg van de apen. De volgende dag zouden we naar Padangbai gaan, een havenplekje en tevens toegangpoort tot Lombok, een ander Indonesisch eiland.

Budgetten, golven en hostel

Vandaag naar Padangbai! Vol goede moed moesten we onze bankzaakjes even regelen; even kijken wat we tot nog toe opgemaakt hadden etc. Tot onze grote schrik bleek dat we ons beoogde maandbudget binnen twee weken al op hadden. Nu moesten we een afweging maken; op dezelfde voet doorgaan of toch ‘budgetreizigers’ worden? Voor onszelf zouden we voor het eerste kiezen maar omdat we onze trouwe volgers toch van leesvoer willen voorzien hebben we voor het tweede gekozen! Zo zijn wij dan ook wel weer.

Vandaag dus met de shuttlebus in plaats van met privé vervoer. Dat dit ons niet geheel voldeed bleek wel aan het lange wachten en de zéér beperkte beenruimte. Eenmaal op bestemming was het zoeken naar ons hostel. Meerdere mensen benaderden ons met een aanbod van vrije kamers, terwijl wij toch dat dure hostel geboekt hadden dat ‘als enige’ vrije kamers had. Het bleek het echter allemaal waard; Bauke en ik hadden de bruidssuite, dat geen afbreuk deed aan het imago dat we toch al hadden.

Na inchecken en verdere verplichtingen gingen we naar het strand. The White Sand Beach; metershoge golven, wit zand ( what’s in a name) en blauw water. Bauke sprong erin om alsof het een lieve lust was, Auke vond het na twee golven en even zoveel headplants ( voor de ouderen onder ons; even googlen) mooi geweest en koos eieren voor zijn geld; veilig op het terras aan een Bintang. Bauke raakte intussen aan de praat met een meisje uit Utrecht, dat later met ons uit eten ging. Ook Daniel, tevens Utrecht, en Annie, Engelse, vergezelden ons. We voelden ons alweer echte backpackers! Hoewel bij ons de ‘nocht’ om op stap te gaan groot was, was het de rest van de groep die ons wees op ons voornemen om jullie van leesvoer te voorzien en budget-packer te worden. Een klein beetje teleurgesteld keerden we dan toch hostel-waarts om op bed te gaan.

Scooter, waterpaleis en schildpadden

De volgende dag mochten we ons nieuwe hobby weer beoefenen: scooter rijden! Om 8.00 stonden we paraat ( zo vroeg waren we nog niet geweest) om even een blokje door de highlands van Bali te toeren. Punt van bestemming was uiteraard onbekend, we besloten om weer lekker spontaan de wegen in te gaan die ons leuk leken. Na bergen op, bergen af bleken we in Amlapure, 40 km van onze verblijfplek te zijn. De restauranteigenaar zei dat het waterpaleis erg leuk was om te bezoeken.

Zoals jullie van ons gewend zijn deden we dit natuurlijk. Bijna voor het eerst deze vakantie was dit eens een wijs besluit en we kregen waar voor onze euro, die als entreegeld diende. Foto’s en filmpjes schietend, als ware toeristen, kwamen we echter Indonezen tegen die met ons op de foto wilden. Als fotomodel dienen hadden we nog niet eerder gedaan, dus ook dit kan van de ‘to-do-list’ afgestreept worden. Na dit hele gebeuren trokken we wederom naar de White Sand Beach; Bauke begon al ontwenningsverschijnselen te vertonen van de golven.

Ook Auke, gelouterd door zijn ervaringen van gister, ging een stuk vaardiger om met de kracht van het water. Na 3 uren van vertier in het water werden de golven steeds hoger, tot blijdschap van Auke en Bauke. Toen er echter een grote schildpad opdoemde in de golven, wisten we niet hoe snel we het water uit moesten om dit gevaarte te ontwijken. Na enig observeren was na een kwartier de kust weer aardig veilig en konden we weer de golven in.

Na dit geweld moesten we met z’n tweeen uit eten, onze hostel-makkers hadden ons in de steek gelaten en waren op eigen houtje uit eten gegaan. In het betreffende restaurant konden we vanuit een emmer de vis uitzoeken die we op wilden eten. Bauke hield het bij garnalen, ik wilde ( visser die ik ben) de zoutwatersnoek proeven, barracuda!

Senggigi

Vandaag alweer afscheid van Padangbai moeten nemen. Na 2,5 uur wachten op de ‘slow-boat’ naar Senggigi bleek dat deze helemaal niet ging. Gevolg was dat we voor 1,5 ton duurder in de fast-boat naar Senggigi konden.

Eenmaal daar aangekomen kwam Bauke bekenden uit Marssum tegen. Auke fleurde al helemaal op, daar hij eerder op de dag al twee mensen uit Twijzelerheide was tegenkomen; vier Friezen op een dag, het kon niet meer stuk!

Hoewel we een week op Lombok zouden blijven, werd ons dit afgeraden door onze Marssumer vriendinnen. Vrij weinig te beleven, binnen 3 dagen zouden we alles wel bekeken hebben. Feit is dat we ook bij de andere dingen, qua tijd, er door heen racen. Misschien nog een land? Punt van discussie onder het eten?

Over Nieuw-Zeeland, Vietnam en met name Japan hebben we positieve berichten gehoord. Wat we gaan doen? We weten het nog niet. Jullie horen het ongetwijfeld binnen enkele dagen.

A en B