Het wel en wee van A en B, deel 6
Door: Auke
Blijf op de hoogte en volg Auke
05 September 2014 | Maleisië, Tanah Rata
Zijn we weer!
Na een afwezigheid van enkele weken dan toch weer een reisverslag. Een gesneuvelde laptop was het euvel, dus nu even vanuit een internetcafe.
Zweten en golven
Omdat Gili niet uitermate geschikt is voor budgetbackpackers, besloten we het na 5 dagen voor gezien te houden en terug te keren naar Padangbai om hier weer even in de golven om te spartelen. Gelukkig konden we weer met de fast-boat terug. Zo'n geluk hadden we hier ook niet mee; de ramen bleken te lekken en de airco deed niet wat hij behoorde te doen. Resultaat was een drijfnatte Bauke van het zweet, Auke wist het hoofd ( en lichaam) koel te houden en de overtocht droog te realiseren. Bij aankomst in Padangbai wilden we weer naar het zelfde hostel als de vorige keer. We kwamen nu echter een zeer overtuigend mannetje tegen in een steeg, dat beloofde nog veel betere kamers te hebben. Daarnaast was het ook goedkoper, prima deal!
's Middags uiteraard weer naar the White Sand Beach, waar de golven ons enigszins tegenvielen. Teleurgesteld dropen we na een paar uurtjes af om ons op te frissen en wat te eten te halen. We zagen een restaurantje dat alleen nog een 6-persoonstafel en een lage tafel, waar je op kussens op de grond moest zitten, voor 2 personen. Met Auke zijn lenigheid zagen we de tweede optie niet zitten dus kozen we voor de 6-persoonstafel met z'n tweeen, tot ergernis van passerende 4-, 5- en 6-persoonsgroepen. Onbeschaamd dineerden we echter, waarna we richting hotel gingen. De volgende dag moest er van alles geregeld worden met het oog op Japan, China en de Transmongolie-express.
Regelen, sociaal doen en cultuurbewustheid
's Ochtends vroeg de wekker om vanuit een cafeetje alles te regelen. Contact met het visumbureau, contact met vliegticketcentra, contact met kunde thuis die Russische en Chinese connecties hebben. Nadat we alles, voor zover mogelijk, geregeld hadden, moesten we uiteraard even knipperen om deze intensieve arbeid te verwerken. Wederom wilden we the White Sand Beach bezoeken in de hoop op grotere golven. Het was drukker dan normaal op het strand. De enige plek die vrij was, was een perceel van 5 bij 5 meter. Uiteraard moesten we mooi centraal liggen, waardoor er in eerste instantie geen groepen bij konden liggen. Nadat een groepje van 2 Engelsen en 2 Duitsers al 10 minuten om ons heen stond te draaien, was het Bauke die vroeg of we toch even aan de kant moesten. Dankbaar maakten ze van ons sociale voorstel gebruik en vertelden ons dat zij het liefst zo dicht mogelijk bij de muziek wilden liggen. Kwam mooi uit, wij wilden zo ver mogelijk bij deze herrie vandaan.
Ondertussen kwam er om de vijf minuten een schattig ogend kindje naar ons toe, met het aanbod om kokosnoten, massages en weten wij niet wat aan te schaffen. De Duitsers naast ons, blind voor het feit dat dit kindje gewoon als wapen wordt ingezet om geld van toeristen afhandig te maken, deden dit ten overvloede. Wij raakten aan de praat met onze Engelse buurvrouwen en vaak is dan het resultaat dat je 's avonds met de mensen die je overdag ontmoet, 's avonds uit eten gaat. Ook nu was dit het geval.
Keurig om half 8 stonden we klaar om uit eten te gaan. Tot onze grote schrik bleek dat de twee Duitsers ook mee gingen. Nadat de keuze op een restaurantje was gevallen, zag Auke dat de enige vrije plek de zo gehate kussens op de grond waren. Met tegenzin plofte hij op de kussens neer om een ijskoud biertje te bestellen. Nadat de reisgenoten echter allemaal een sapje ( dit was vele malen goedkoper) bestelden, moest ook hij er aan geloven en een ananas-sap bestellen, hoezo groepsdruk?
Tijdens de bestelprocedure waren onze Europese vrienden al aan het fantaseren over hoe alle sapjes zouden proeven en iedereen wilde een slokje van elkaar. Bij Auke en Bauke kwam hier niks van in, het sapje werd meteen achterovergeslagen om alles voor hun zelf te houden.
Eenmaal onder het eten raakte het gezelschap, we luisterden gefascineerd, aan de praat over de geweldige cultuur die hier hangt; eten op kussens op de grond, lieve kinderen, ' relaxte' mensen en ga zo maar door. Wij besloten ons maar stil te houden daar wij het eerder zien als een gebrek aan financiele middelen om fatsoenlijk meubilair te kopen, kinderen die met hun schattigheid nietsvermoedende toeristen blut maken en dat ' relaxte' hier zijn wij gewoon als lui. Nadat het eten op was, gingen ze vervolgens nog even yoga-en, mediteren en slapen, wij wisten niet waar we het moesten zoeken en wilden hier zo snel mogelijk weg.
Bij nader onderzoek bleek er nog een bandje ergens in de buurt op te treden, hier moesten we uiteraard even naar toe. Hier was het nog wel gezellig en we doken niet al te laat ons bed in, de volgende dag stond een hereniging met Simon Dijkstra, Bauke's kamergenoot, op het programma.
Homestay-eigenaar, koffie, poolparty, doodsangst
Om 11 uur zou onze shuttlebus vertrekken, aldus de verschrikkelijke homestay-eigenaar. Elke keer als je op het terrein komt, benadert hij je wel of je al transport hebt naar je volgende bestemming. Vreselijk irritant, maar toch ook wel weer grappig als hij met Fransen in contact komt, die wij toch al als vrij asociaal zien. Hoewel het Engels van de Fransen vaak niet overhoudt, was dit van de homestay-eigenaar helemaal beperkt. Genot om naar te luisteren hoe ze dan aan elkaar proberen duidelijk te maken wat ze willen.
Naderhand bleek dat we met de prive-auto van de eigenaar gingen, helemaal geen shuttlebus waardoor hij alles in eigen zak kon steken. Maakt uiteindelijk ook niet uit, we waren goedkoper uit dan met de shuttlebus.
Eenmaal aangekomen in Jimbaran, verblijfplaats van Simon, was het even zoeken naar het appartementencomplex. Na enig speurwerk vonden we het dan toch en Simon had dit keurig voor ons geregeld; ruime kamers, airco, groot bed. Na nog enig regelwerk m.b.t. het visum voor Rusland, kregen we bericht dat dit vanuit Kuala Lumpur 800 dollar zou kosten. Een mailtje van Jurjen Boerrigter gaf ons echter weer hoop; we konden met een transit-visa ook via Rusland reizen, dit zou zo'n 60 euro kosten. Vol goede moed gingen we even een wandeling maken. We moesten wat eten en we besloten naar de Dunkin Donuts, een soort fastfood-keten, te gaan. Na het bestellen van broodjes viel ons oog op het glimmende koffie(bonen)apparaat. Fatsoenlijke koffie hadden we in Azie nog niet gedronken, zou dit dan de eerste keer zijn?
Na het bestellen van het bakje was de eerste indruk goed; goede kleur, geen gruis en een heerlijke geur. Na enig treuzelen dan toch het eerste slokje. Wat volgde waren schreeuwen van geluk, spontane smaakorgasmes en een blije Auke. Zo lekker kan koffie zijn! Dat het personeel en de klanten ons verbaasd aankeken, deerde ons niet; wij hadden onze koffiestek gevonden!
Hyperactief van de cafeine gingen we naar de poolparty, die georganiseerd werd door het hotel van Simon. Waar het overal groots aangekondigd werd ( Zelfs door Simon), bleek de poolparty letterlijk in het water gevallen: De dj stond voor 3 man op te treden en wij waren de enige Europeanen. Dat het de organisatie niet deert dat zij 15.000 euro verkwanselen, bleek wel toen ze vrolijk in het water aan het spelen, dansen en drinken waren.
Na dit ' spetterende ' feest, keerden we huiswaarts op de scooter. Hier maakten we kennis met Simon zijn rij-kwaliteiten. Zigzaggend, plank gas, geen angst voor het verkeer. Dit kenmerkt Simon op zijn scooter. Uiteraard moesten wij volgen en toen we eenmaal op een donkere, verlaten weg aankwamen werd het gas pas echt opengetrokken. Bestudering in de spiegel wees uit dat Bauke echter vermist was. Na een aantal minuten wachten kwam daar dan toch een klein lichtje in de verte aanrijden, het was Bauke! Deze kon de lichtknop niet vinden, waardoor hij in de volstrekte duisternis zijn pad moest vinden. Doodsangsten had hij naar eigen zeggen doorstaan.
Drukte, bodyboarden, Dreamfields
Na een nacht vol lawaai ( Appartement is aan de drukste weg van Bali gelegen) werden we gebroken wakker. Na kennismaking met onze Amsterdamse buurtjes en een ontbijt bij de McDonalds, de eerste keer sinds de 4 weken dat we hier zitten(!), gingen we richting Seminyak om hier het bodyboarden onder de knie te krijgen. Bauke en Auke lachten Simon uit toen hij met een strak shirtje aan kwam zetten om zijn buik niet te veel te beschadigen. Na 10 minuten bodyboarden hadden ook wij zo'n shirt aan; zonder was niet te doen. Na een aantal golven gepakt te hebben, vond Auke het mooi. Gehavend nam hij zitting op het terras om daar te kijken hoe het Simon en Bauke verging. Dit ging, naarmate de golven hoger werden, steeds minder goed. In steeds meer grotere golven wisten ze het hoofd niet boven water te houden wat resulteerde in een bijna-verdrinkingsdood, althans naar eigen zeggen.
We besloten dat het op het terras beter vertoeven was en wilden hier genieten van de zonsondergang. Dat alles hier van mindere kwaliteit is, blijkt wanneer Auke door zijn stoeltje heen zakt. Uiteraard wordt hij niet overeind geholpen, waardoor hij zichzelf overeind moet helpen, wat niet al te gemakkelijk gaat. Bauke en Simon hebben nog een heuze ' peace' - tattoo gezet; bijna niet van echt te onderscheiden.
's Avonds stond Dreamfields op het programma. Normaliter een Nederlands festival, maar vandaag zou de eerste keer zijn dat er buiten Nederland opgetreden wordt en daar moeten wij uiteraard bij zijn. Bij thuiskomst bleek de groep waarmee we zouden gaan, veel groter dan gedacht. Na kennismaking met de groepsleden vertrokken we richting Central Park, het festival terrein.
De taxichauffeur, die tevens heroine en mushrooms verkocht, had zelf ook wat van zijn waar gebruikt. Er kon geen touw aan vastgeknoopt worden aan wat de beste man allemaal vertelde en zong. Eenmaal aangekomen moesten we een kaartje kopen. In eerste instantie had dit niet gehoeven, daar Simon het aanbod kreeg om drie vrijkaarten te krijgen van een gast in zijn hotel. Niet wetend wie dit was en denkend dat het een hardcore-festival was, sloeg hij dit vriendelijke aanbod af.
Dat zijn muzikale kennis niet verder gaat dan de Hunekop, Wimmy en Neophyte, werd pijnlijk duidelijk toen bleek dat het niemand minder was dan Sidney Samson, de mainact van Dreamfields. Dat we dan kaarten tegen woekerprijzen moeten kopen, is extra zuur.
Dit alles mocht de pret echter niet drukken: de sfeer was goed, publiek tevreden en de locatie was top.
Het is echter geen geheim dat Friezen eerst de kat uit de boom moeten kijken, alvorens te dansen op een feest/festival. Dit tot grote verbazing van een van de groepsgenoten. Na meerdere pogingen om Auke aan het dansen te krijgen, niet wetend dat hij compleet op het verkeerde adres is in dit geval, maakte Auke in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk hoe hij hier over dacht. De groepsgenoot is niet weer in de buurt geweest..
Daarna stonden Simon en Auke voor een ander probleem; Bauke was vermist. Na een speurtocht van een half uur kwamen we erachter dat dit zinloos was; we besloten te wachten op de plek waar we eerst stonden. Daarbij kwam het feit dat Simon, die naar eigen zeggen nog geen drank had gehad in Indonesie, te diep in het glaasje had gekeken. Als een oppas huppelde Auke achter de losgeslagen Simon aan om hem in het gareel te houden wat, op enkele emotionele uitspattingen na, prima lukt.
Bij het hakuurtje was ook Bauke weer aanwezig en we besloten richting huis te gaan. Van tevoren waren we al gewaarschuwd voor het zeurderige en negatieve karakter van een van de groepsgenotes. Na meerdere malen aan te geven dat ze helemaal niet naar huis wilde en ze een veel te hoge prijs afspreekt bij de taxi ( Heen voor 50.000, terug voor 500.000) was bij Auke de maat wederom vol en dit heeft ook zij gemerkt, gelukkig kon de rest van de inzittenden er wel om lachen.
Monstergolven, voetbal, afscheid
Na wederom een gebroken nacht, met dank aan het verkeer, wekten we schone slaapster Simon om richting Golden Beach, nummer 1 surfstrand (volgens Simon) van Bali. Hier moesten de golven torenhoog en superkrachtig zijn, iets wat ons erg aanspreekt. Eerst moest er echter ontbeten worden en Simon zei dat hij de plek wist waar dit moest gebeuren. Aarzelend gingen wij, Simon staat niet bekend om zijn culinaire waardering, in op zijn aanbod. Er moet gezegd worden dat het een super-restaurant was; goedkoop en heerlijk eten, Simon kreeg bonuspunten.
Deze bonuspunten waren echter meteen weer op toen bleek dat de zee op zijn locatie zo glad als een spiegel was. Toch huurden Bauke en Simon, Auke was nog steeds gehavend, een bodyboard in de hoop om dat ene golfje mee te pakken. Na een half uur dobberend in de zee was, dropen ze af. Niet veel later leken er dan toch golven te ontstaan, we besloten het van wat dichterbij te bekijken. Al snel was de zee veranderd in een gevaarte met torenhoge golven en waar iedereen het water ontvluchtte, wilden wij met onze stunts eigenlijk zo veel mogelijk pijn lijden. Toen Bauke het heldere idee kreeg om de 5 meter hoge golven met de bodyboard te trotseren, volgde Simon dapper.
Waar Bauke elke golf bijna meepakt, dolf Simon keer op keer het onderspit. De doodsangsten op zijn gezicht waren van 100 meter te zien en het duurde niet lang voor hij teleurgesteld en met een hersenschudding bij Auke kwam liggen, die alles van een afstandje gade sloeg. Hier zagen zij hoe ook Bauke het steeds moeilijker kreeg en vijf minuten later zat ook hij op het handdoekje.
Op de terugweg gingen we weer langs dezelfde warung om hier een sportmaaltijd te nuttigen. Simon had namelijk een wedstrijd geregeld tussen Friesland en de talenten van Kuta. Met gezonde wedstrijdspanning trokken we ten strijde en al gauw bleek dat deze 'talenten' helemaal niet zo veel talent hadden, resultaat was een saai potje dat met ruime cijfers werd gewonnen.
Na deze wedstrijd reden we weer richting het appartement om de planning voor de volgende dagen te bespreken. We moeten over enkele dagen naar Singapore vliegen om hier het visum te regelen voor Rusland. In de tussentijd zou Yogjakarta nog bezocht worden, om vanaf daar naar Singapore te vliegen.
Huurauto, reisafstanden en hel van 2014
's Ochtends vroeg opgepikt door Simon zijn collega. Hij zou een auto voor ons huren en had 4 ton ( 25 euro) gekregen om dit te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Al twijfelden we wel aan de huurauto, we dachten zelf dat deze jeep gewoon eigendom was van de collega. Maakt ook niet uit, feit was dat we redelijk goedkoop in Gili Manuk, punt van vertrek, konden komen. Nadat ze ons in Gili Manuk hadden afgezet en ons aan een ticket voor de boot hadden geholpen, namen we weer afscheid van het illustere duo.
Na een boottripje meteen proberen de trein te boeken. We wilden nu wel eens dat echte backpackersgevoel beleven; met het openbaar vervoer reizen! Uiteraard vertrok de trein pas over 24 uur en we wilden niet zo lang wachten. We besloten een busticket te boeken, dit kon voor 250.000 rupia. De verkoper beloofde ons executive-class met heerlijke stoelen en weet ik niet wat voor luxe. Na een aantal uurtjes wachten, een en ander regelen met het oog op de visa, kwam de bus dan ( te vroeg) aan voor vertrek. Snel alles inpakken en gaan. Eenmaal in de bus bleek het local-gehalte erg hoog te zijn en op zo'n moment, wanneer wij prijzen betalen wat hier een maandsalaris is, weet je dat je opgelicht bent... Is niet anders, de stoelen zouden immers luxe zijn.
Niets bleek minder waar, de stoel van Auke was kapot; de voetsteun, normaliter verticaal, stond horizontaal waardoor Auke 14 uur lang in een veredelde foetushouding moest zitten. Inmiddels weet u dat zijn fysieke gesteldheid niet op en top is, resultaat was een waardeloze rit. Dat de infrastructuur dan ook niet optimaal is, helpt ook niet mee. Over 400 km dus zo'n 14 uur moeten reizen.
Daarbij kwam nog dat de airco op standje vriezen stond, waardoor we ons wel moesten bedekken met alles wat we bij ons hadden. 's Ochtends gewekt door de meest verschrikkelijke karaokemuziek die je je maar kan voorstellen. Kortom, een supertrip!
Yogjakarta, culturele hoofdstad?
's Ochtends vroeg om 8.00 uur gedropt in Yogjakarta. Na enig speurwerk hadden we dan toch de goede bus gevonden voor Malioboro Street, het centrum van Yogja. Na uiterst selectief te werk te gaan een redelijke homestay gevonden, voor niet al te veel geld. We besloten even wat bij te slapen om 's middags alles voor Rusland, Japan en China te regelen.
Dit ging minder dan verwacht, alles zat tegen; geen goede internetverbinding, het transitvisum kon niet ( vanwege feit dat we langer dan 10 dagen in Rusland zouden zijn). Na contact met het visumbureau in Singapore, wisten we dat we ook met een toeristenvisum Rusland in konden gaan. Nu moesten we weer een uitnodiging regelen, zodat we Rusland in konden. Daarna moesten we nog een vliegticket boeken naar Singapore. Omdat we zo impulsief te werk gaan, bleek dit wat duurder dan gehoopt. Een medereiziger bood uitkomst. Via een site konden we redelijk goedkoop naar Singapore vliegen.
Vervolgens nog met Richard geskypet. We hadden advies nodig van het orakel. Deze beveelde ons in al zijn wijsheid aan Japan maar over te slaan; dit zou wel erg duur worden en zo kunnen we langer China bezoeken. Daar had hij toch wel een punt, dus zo gezegd zo gedaan. Na de nieuwsfeitjes in Menaam en binnen de voetbalclub nog even door te nemen met Richard, namen we weer afscheid en wilden, klaar met al het geregel, Yogja even bekijken. Al gauw kwamen we weer een Dunkin Donuts ( Ja, die koffiezaak) tegen. Na het, wederom, heerlijke bakje koffie gingen we weer verder met onze tocht.
We besloten te eten in het restaurantje vlak bij de homestay. Tot onze grote verbazing kwamen we Malou, die we in het begin van onze trip ontmoet hebben, tegen met nog drie Duitsers. Wanneer ze dan vragen of je er niet bij komt zitten, kan je dit eigenlijk niet afslaan. Enkele minuten later discussieerden we hevig wat nou het meest culturele was, dat iedereen gedaan had. Waar de Duitsers verschillende ceremonies bezochten, gewoond hebben bij locals en Malou het suikerfeest en andere verschillende ceremonies gevierd had, moesten wij in al onze eerlijkheid bekennen dat het meest culturele dat wij meegemaakt hebben onze gids die aan het bidden was, opdat we niet te pletter zouden slaan op de rotsen bij het springen van de watervallen...
De volgende dag zouden we echter wel iets cultureels doen; de tempels Borobodur en Prambanan bezoeken. Bij het horen van de entreeprijs ( 30 euro per tempel) haakten we echter af. Principieel doen wij hier niet aan, wij zijn van mening dat cultuur voor iedereen beschikbaar moet zijn en wij gaan hier niet voor betalen, hoe speciaal het ook is. Daarnaast moest wederom nog een en ander geregeld worden voor de visa etc. waardoor ons bezoek aan de culturele hoofdstad meer een regelding aan het worden was.
Na wederom een hoop geregel vonden we toch nog tijd om iets 'cultureels' te doen; we zouden het paleis van de sultan even bezoeken. Bij de ingang werden we echter geweigerd, kennelijk mag je er met slippers, korte broek en hemd niet in. Teleurgesteld trokken we weer terug richting hotel om dan maar op bed te gaan. De wekker zou immers vroeg gaan.
Malaises
Keurig op tijd kwamen we op het vliegveld aan, vol goede moed. Zoals gezegd was het de bedoeling naar Maleisie te gaan, wanneer het visum in Singapore wordt geregeld. Na nog een kruisje te slaan op Indonesische bodem namen we afscheid van Indonesie.
Eenmaal in het vliegtuig kreeg Auke de briljante ingeving dat het plan, wat we hadden, helemaal niet kon; hoe kunnen wij Singapore uit zonder paspoort, dat bij de Russische ambassade ligt? Hevig balend van deze domme fout stelde het visumbureau ons gerust dat we middels een dringend verzoek alles binnen 3 werkdagen kunnen regelen. Na een wandeltocht naar het visumbureau hadden we weer een redelijk humeur, ondanks de allesverzengende hitte.
Aangekomen op het visumbureau werd echter duidelijk dat ( op moment waren we 21 augustus) het visum toch pas klaar kon zijn op 10 september... We waren niet van plan om 3 weken in Singapore te blijven, het is niet bepaald een groot land en daarnaast is het ongelovelijk duur, wanneer je het vergelijkt met andere Aziatische landen. Topoverleg leverde op dat we dan maar van China naar Mongolie moesten, vervolgens vliegen naar Riga ( Letland) om vervolgens nog een Eurotripje te doen, alvorens thuis te komen.
Door deze tegenslagen hadden we ook wel genoeg gezien van Singapore en besloten meteen door te gaan naar Kuala Lumpur. Na een busticket gekocht te hebben en een gigantisch slechte smoes bij het hostel, dat we geboekt hadden, te gebruiken, vertrokken we met de staart tussen de benen uit Singapore. Na nachtelijke aankomst in Chinatown, Kuala Lumpur, snel een hotel zoeken en slapen.
De volgende dag wilden we meer van Kuala Lumpur bekijken. Het bleek dat wij in het ' backpackers' deel van Kuala Lumpur zaten en er was hier van alles te zien. Van reuzemarkten in China Town tot de botanische tuinen en het vogelpark (grootste van de wereld) van Kuala Lumpur. We besloten dat we dit vandaag gingen doen en dan morgen te verkassen naar het centrum om hier de Petronas Towers en de KL-tower te bezoeken.
Na het bezoek aan de markt van Chinatown en de aanschaf van een paar Man. Utd-shirts gingen we richting het Lake-district om het vogelpark en de tuinen te bekijken. Na een enorme wandeltocht en meerdere keren verkeerd te zijn gelopen, kwamen we dan aan bij het vogelpark. Waar we eerst sceptisch waren, was het toch erg leuk. Verschillende vogels, die absoluut niet bang waren, kwamen ons van dichtbij bekijken. De pelikaan, in onze ogen baas van het park, bleven we bij uit de buurt. Deze zag er te gevaarlijk uit.
Na (weer) een wandeltocht, kwamen we vervolgens aan bij de botanische tuinen, die ook erg mooi waren. De rotzooi die je in Indonesie praktisch overal vindt, ligt hier keurig in de prullenbak. Daarnaast is op elke straathoek wel een mannetje vuil aan het oprapen. Nadat we de tuinen verlaten hadden, zouden we de bankrekening even controleren. Tot Auke's grote schrik bleek hier (veel) minder op te staan dan gehoopt, er was nog budget voor een dikke maand en we ' moeten' nog een dikke twee maanden. Wat nu? Na overleg met Bauke en het thuisfront is besloten de gehele transmongolie-express te schrappen, Thailand toch wel te bezoeken en een maand eerder naar huis te gaan. Uiteraard flink balen, maar op moment van schrijven hebben we ons er aardig over heen gezet, het is niet anders!
We besloten alles van de positieve kant in te zien en konden uiteindelijk toch wel lachen om onze capriolen die ons tot deze staat gebracht hebben. We besloten wat te eten op straat, je kan hier praktisch overal eten. Helaas bleek alles vol te zijn. Een local, naar wat later bleek de baas van Chinatown, zei echter dat we wel bij zijn groep aan tafel konden zitten. Nadat we ons eigen eten op hadden, kregen we nog allemaal snackjes van onze Chinese vrienden. Gedroogd varken, fruit, noem maar op. En waar iedereen het met de locals over cultuur, levenswijze, verhoudingen en weten wij niet wat, bespreken wij uit welk land passerende vrouwen komen. Erg handig om bijvoorbeeld te weten dat Maleise Chinezen grote rondingen hebben door het pittige eten, daar kan de cultuur niet tegenop!
Airbnb, Petronas en de kapper
Vandaag zouden we voor het eerst gebruik maken van Airbnb, een soort couchsurfing, waarbij je gewoon bij locals slaapt. Onze verblijfsplaats was in het centrum van Kuala Lumpur, KL voor de backpackers. Een stek op 250 meter hoog met uitzicht op de Petrona Towers en de KL Tower, vooral bij avond is dit een mooi gezicht. Na kennismaking met Dennis, onze Oegandese huisgenoot, en Alex, de huisbaas, gingen we op de struin om het centrum van Kuala Lumpur nader te ontdekken. Dit moest echter wel met een volle maag gebeuren, we hadden tenslotte ook al twee uurtjes niks gegeten. Volgens de huisbaas was er een prima foodcourt in een nabijgelegen winkelcentrum. Die zijn hier immens, waardoor het even zoeken was. Dat er dan ook een afdeling compleet gewijd is aan Manchester United, vond Auke uiteraard erg mooi.
Na prima te hebben gegeten zouden we dan met de Go-KL ( gratis OV) richting Petronas Towers. Volgens Alex iets wat erg makkelijk zou zijn. Handig is echter wel om aan te geven waar die haltes zijn. Blijkt dus dat die hier eigenlijk niet van toepassing zijn. Resultaat was dat we heen en weer rennend bussen probeerden te pakken, maar alles ons voorbij reed. Toen er op een gegeven moment dan toch een bus stopte, bleek aan het einde van de rit dat we de verkeerde gepakt hadden... We kwamen aan op het station, waar we van de nood maar een deugd maakten en lunchten bij de McDonalds.
We besloten dan maar lopend richting Petronas te gaan, je kon de torens bijna niet missen en zo hele ver weg was het nou ook weer niet. Na een wandeling van zo'n 10 minuten dan toch bij de hoogste gebouwen van Maleisie. Daarnaast liepen we ook nog een louche kapperszaak voorbij. We overtuigden elkaar ervan naar de kapper te gaan. Na het aanwijzen van een model, waren we binnen vijf minuten weer buiten. Resultaat leek en lijkt nog steeds nergens op. Na een heuze fotoshoot trokken we verder om de KL-tower te bezoeken. Dit ging echter niet zonder problemen en al gauw waren we verdwaald. Een zeer behulpzame taxi-chauffeur wilde ons, tegen een woekerprijs, echter wel terugbrengen naar ons appartement. We konden eigenlijk niet anders en we deden dit maar.
Eenmaal terug in het appartement maakten we kennis met nog meer huisgenoten, twee Duitsers. Een daarvan was jarig en wie zijn wij dan om nee te zeggen tegen het aanbod of we dit mee wilden vieren?
Genting Highlands, t-shirts en Manchester United
Deze dag stond in het teken van het Las Vegas van Maleisie bezoeken, dit op aanraden van de huisbaas. Na op het station de juiste bus gepakt te hebben, viel het ons op dat de medereizigers dik in de kleren zaten. Wij liepen wederom in ons hempie, korte broek en slippers. Overdreven ze of was het echt zo koud in de Highlands? We wachten het af.
Eenmaal uit de bus was het toch vrij fris en we moesten dan toch maar een trui kopen op de top, dit was niet te doen. De top konden we bereiken door middel van een kabelbaan. Dit was een van de mooiere tochten die we tot nog toe gedaan hebben. Hoog boven de jungle werden we naar de top gebracht, een trip die zo'n kwartier duurde. Hoewel we geen ' wildlife' gezien hebben, toch erg indrukwekkend.
Dat we dan eindelijk weer eens gelukt hadden, bleek toen het casino ( + reusachtig winkelcentrum, pretpark, foodcourt) overdekt was en de verwarming hier aan stond. Scheelt aanschaf van een trui! Het casino mochten we echter niet in, ze hebben hier in Azie een hekel aan ontblote lichaamsdelen. Daar wij ons hemd weer aan hadden, werd ons de toegang vriendelijk ontzegd. Dit mocht de pret niet drukken, er was genoeg te doen hier.
Na een dag hier omgespaand te hebben en nadat Bauke een aantal t-shirts heeft gekocht, waaronder het door hem zo gemiste bloemetjesshirt dat door Hessel op slinkse wijze was verstopt, paradeerde hij trots terug richting bus. Dit moest echter in een hoog tempo, daar we terug moesten in de spoelende regen. Snel de bus in om weer richting KL te rijden.
Eenmaal terug in KL de Go-KL weer pakken. De hele bus schrok op toen Bauke een kreet van onmacht produceerde. Wat bleek? Het tasje met de t-shirts lag nog in de andere bus. Na bemoedigende woorden van Auke was Bauke weer enigszins rustig, het bloemetjes-shirt is ook hier in de mode. Morgen weer nieuwe kansen!
's Avonds zouden we de Engelse pub in om Manchester United naar de overwinning te schreeuwen. Geheel in Manchester-United stijl richting de pub, het mocht niet deren. Een bloedeloos gelijkspel was het resultaat, waarna we nog even verder keken in het nachtleven van KL, wat niet tegenviel ondanks enkele situaties, waarover we maar niet tot in detail zullen treden.
Naar Melakka
Vandaag op naar Melakka, een oud koloniaal stadje dat werelderfgoed is. Omdat de bus pas om 14.00 uur ging, hadden we nog even tijd om nog wat van Kuala Lumpur te gaan bekijken. We wilden Times Square, het grootste overdekte winkelcentrum van Maleisie, nog even bekijken. Daarnaast zat Turkish Airlines ook in dit gebouw, we probeerden de tickets nog om te boeken. Na wederom door gigantische outlet-winkels te struinen, kregen we dan van Turkish Airlines te horen dat het niet mogelijk was de tickets om te boeken. Dit omdat we de meest goedkope tickets hadden geboekt zonder ook maar enige (annulerings)verzekering. Kwestie van valse zuinigheid?
Dan maar een ticket van Bangkok naar Amsterdam boeken, 29 september wordt de dag dat wij weer voet op Nederlandse bodem zullen zetten. Na dit alles geregeld te hebben namen we afscheid van Dennis en Alex en vertrokken richting Melakka. Na een voorspoedige busreis kwamen we aan in het centrum van dit stadje, waar koloniale invloeden nog overheersen. Dat ook dit al erg toeristisch wordt, zagen we aan o.a. het Hard Rock Cafe dat hier aan het water pronkte. Na het uitzoeken van een homestay wilden we Chinatown, dat de werelderfgoedstatus verkregen heeft, verkennen. Er schijnt hier een grote nachtmarkt te zijn maar wij konden deze niet vinden. Later blijkt dus dat deze alleen in het toeristische hoogseizoen gehouden wordt...
Na een drankje in het Hard Rock Cafe, met de meest verschrikkelijke ober die we tot nog toe meegemaakt hebben, wilden we wat eten. De riceball-tentjes stonden in de Lonely-Planet hoog aangeschreven. Al snel werd duidelijk dat ons dit niet beviel en we gingen nog bij een Chinees restaurantje, voor de tweede keer, eten. Het draaiplateau midden op de tafel was erg interessant en als volleerd dj's draaiden we wat af met dit plateau.
Fietstocht, meer shopping malls en verveling
Gisteren werd ons aangeraden Melakka op de fiets te verkennen. Met name het centrum was erg interessant, aldus medereizigers. Omdat we dachten hier een dagtaak aan te hebben, stonden we 's ochtends 07.00 uur naast ons bed, klaar om een fiets te huren. Na een stevig ontbijt stapten we op de ( veel te kleine) fietsen. Al gauw kwamen we er achter dat we de trip iets langer hadden ingeschat dan daadwerkelijk het geval was. Om negen uur zaten we weer in de homestay, ons afvragend wat we nu nog moesten doen. Tijdens onze fietstocht hadden we weer reusachtige shopping-malls gezien, waar we dan maar naartoe moesten. Ook dit bleek minder lang te duren dan gehoopt, waardoor we weer naar de homestay gingen. Ons oog viel echter op een groot VOC-schip, dat we van dichterbij wilden bekijken. Gelukkig bleek dit een van de weinige pronkstukken te zijn die je ook daadwerkelijk van binnen kan bekijken. Na het historische verhaal van Melakka te hebben gelezen, van de economische opkomst tot de Britse overheersing, vonden we ook dit weer mooi geweest. Het was nu 15.00 uur, nog minstens 7 uur doorkomen voordat we op bed konden en we hadden heel Melakka wel gezien. Gelukkig bood de tv uitkomst; na verschillende historische voetbalwedstrijden te hebben gekeken, gauw wat eten en op bed. De volgende dag zouden we Melakka alweer verlaten voor de Perhentian Islands, bounty-eilanden aan de oostkust van Maleisie. Deze eilanden worden eigenlijk door iedereen aangeraden die we tegenkomen en hoewel ze niet op de planning lagen, wilden we er toch heen.
Regen, te laat, Cameron Highlands
's Ochtends vroeg de wekker om 06.00 uur om zo vroeg mogelijk de bus te pakken; we hadden een busrit van zo'n 12 uur in het vooruitzicht. Omdat het echter spoelde, draaiden we ons nog een keer om. Ook bij de tweede wekker, om 07.00 uur, bleek het weer nog niet beter te zijn geworden. Om 8.00 uur besloten we dan toch maar, weer of geen weer, naar het station te gaan. Daar kwamen we erachter dat de bus naar Kota Bharu, toegangspoort tot Perhentians, om 07.00 al was vertrokken. Om 20.00 uur zou de volgende gaan. Zo lang wilden we echter niet wachten en na overleg kwamen we overeen dan maar naar de Cameron Highlands te gaan en vanuit daar naar de Perhentians.
Ook nu bleek weer dat de bus al was vertrokken, we konden wel op die van 14.00 wachten. Geduld is echter niet ons sterkste punt en we boekten een busticket naar Kuala Lumpur, om daar dan de bus naar de Cameron Highlands te pakken. Deze bus vertrok over een kwartier, dus dit lag precies in ons straatje. Toen we eenmaal weer terug in KL waren, was het zaak zo snel mogelijk een ticket naar de Highlands te boeken. Aldaar werd ons verteld dat we dan op een ander busstation, andere kant van de stad, moesten zijn. Hier konden we alleen voor zuidelijke bestemmingen tickets boeken. Snel in de monorail en er naartoe. We wisten niet hoe laat de bus zou vertrekken dus hoe sneller we er waren, hoe beter! Na hachelijke situaties met tickets, tokens, aanwijzingen van het OV-personeel kwamen we dan toch op bestemming aan.
Weer hadden we geluk! De bus stond al klaar en er was nog ruimte. Na een busrit van zo'n vier uur, langs gigantische palmboomvelden ( weer iets anders dan de akkerbouw in Friesland), bouwplaatsen en tropisch regenwoud, kwamen we aan in de Cameron Highlands. Omdat we hier op zo'n 1500 meter hoogte zitten, is de temperatuur een stuk aangenamer dan op zeeniveau. Op internet had Auke een homestay gezien dat hem wel wat leek. Na een kleine speurtocht vonden we de Twin Pines en konden we, tegen laag tarief, hier slapen. Na het boeken van een jungletocht, voor het eerst een georganiseerde trip, gingen we even wat eten. Na dit alles zouden we dan slapen. Dit ging niet geheel vlekkeloos; het matras was dermate dun dat je de grenen lattenbodem constant in je rug/zij/buik voelde, waardoor slapen een helse opgave was. Daarnaast was het bed maar 1,75 lang, met een hoog voeteneinde. Resultaat was dat Auke en vooral Bauke in de foetushouding moesten slapen. Na 3 uur draaien, zuchten en schelden dan toch eindelijk wat slaap kunnen pakken.
Vergeten, trekking, bezorgdheid, Friezen
De triporganisatie zou ons 's ochtends 08.45 oppikken. Keurig zaten we om 08.30 klaar, vol zenuwen voor onze eerste echte georganiseerde trip. Wat zou de dag ons brengen? Niet heel veel. Om 09.30, zonder opgepikt te zijn, kwam de eigenaar van de homestay bij ons ( dag ervoor de trip nog bij haar geboekt) met de vraag hoe laat we de bus zouden pakken. Toen we vertelden de jungletrip bij haar geboekt te hebben en al 3 kwartier te wachten, belde ze verschrikt de organisatie. Deze zaten al hoog in de bergen, ze waren ons vergeten.
Uitermate teleurgesteld in haar en de organisatie besloten we de homestay te verlaten, op zoek naar een betere kamer. Al snel vonden we deze kamer in het Cameronian Inn, een keurig hotel met nette kamers en grote bedden. Daarnaast was de eigenaar zelf een fervent hiker en vertelde ons dat we de genoemde trips prima zelf konden doen. Dit scheelde ons weer 15 euro! Na het openbaar vervoer gepakt te hebben naar de voet van de Gunung Brinchang begonnen we onze beklimming. Dit ging ons een stuk beter af dan de eerste berg, Mount Batur. Uiteraard zwetsten we over onze hiking-vaardigheden, we waren gewoon beter getraind dan eerst. Na enkele foto's van adembenemende uitzichten over de Cameron Highlands en lachen om de bespottelijke beklimming, die helemaal niet zo zwaar was als beweerd werd, verging ons het lachen naarmate we de berg opgingen. Het bleek toch erg steil te worden en al hijgend en puffend kwamen we aan bij een aardbeienboerderij, waar we even onze rust gepakt hebben. In een half uur hadden we amper een kilometer gelopen en we moesten nog wel twee kilometer!
Het zwaarste stuk bleken we echter gehad te hebben, dit geeft de burger weer moed! Na de laatste twee kilometer verschillende wilde dieren gezien te hebben, waaronder een katachtige waarvan we de naam niet weten, kwamen we aan op de top. Hier kwamen we Chris en Zara, twee Britten die de route omgekeerd deden, weer tegen. Zij vertelden dat we erg voorzichtig naar beneden moesten, gevaar van uitglijden/vallen was hier aanzienlijk groter dan op de heenweg, die gewoon geasfalteerd was. Ze vertelden ons ook dat ze zouden controleren of we veilig waren thuisgekomen en na uitwisseling van adresgegevens gingen we, enigszins angstig, de jungle in. Waar zouden we in terecht komen? Het pad was onverhard, glad, overhangende takken, alles wat je van een jungletrekking denkt te kunnen verwachten.
Bauke, bij wie het afdalen gemakkelijker gaat dan het klimmen, vloog naar beneden en Auke moest wel volgen. Resultaat was dat we, waar iedereen er 3 uur over doet, binnen 1 uur weer beneden waren. Na een bezoekje aan een veel te duur restaurant, maar omdat we gigantische honger hadden hier wel moesten eten, was onze besparing van de trip ook weer voor niks geweest. Hoewel we terug zouden lopen, zaten we er toch aardig doorheen en we besloten een taxi te pakken. Tot onze grote verbazing bleek dit goedkoper te zijn dan het openbaar vervoer. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Bij terugkomst in de homestay wilde de eigenaar niet geloven dat wij de genoemde route binnen 4 uur hadden gedaan, als onervaren hikers. Ervaren hikers doen er minstens 6 uur over. Nuchter de schouders ophalend antwoordden wij dat zij dan waarschijnlijk langzamer liepen en meer rust pakten. Na een maaltijd in hetzelfde restaurant als de dag ervoor, bezochten we het reizigerskroegje op de hoek van de straat. Met een liveconcert van Simon & Garfunkel op de achtergrond evalueerden we wat we tot nog toe hadden meegemaakt en gedaan en wat we allemaal nog zouden doen en mee maken.
Inmiddels waren we alweer compleet vergeten dat Chris en Zara nog zouden controleren of wij heel thuis waren gekomen. Toen zij ons echter in het kroegje zagen zitten, waren ze zeer opgelucht. Deze bezorgdheid waren we eigenlijk niet gewend maar toch goed dat er mensen om ons denken. Ze kwamen er even bij zitten en vroegen of we niet met hen mee naar de Perhentians gingen. Hoewel dit wel op de planning lag, hadden wij gezien dat de weersvoorspelling niet heel rooskleurig was; veel regen en harde wind. Hierdoor hadden wij eerder al besloten naar Penang te gaan. We moesten hun aanbod dus afslaan, maar bedankten hen wel voor de bezorgdheid en het aanbod. Na uitwisseling van de nummers, ze zouden ons smsen of het weer goed was, namen we afscheid. Wij bleven nog even zitten en raakten in gesprek met, jawel, mensen uit Friesland. Ze kwamen uit Leeuwarden en waren hier op vakantie. Na hier nog even mee gesproken te hebben gingen we op bed, moe maar voldaan van de trip.
Struikrovers, Penang, zoektocht
De bus zou ons 's middags 14.00 van het hotel oppikken. Dit gaf ons nog een beetje ruimte een kleine trekking te doen. Vlakbij het hotel waren watervallen, die mooi schenen te zijn. Na het vragen van de route aan de eigenaar gingen we op pad. De eigenaar waarschuwde ons echter wel absoluut niet verder te gaan dan de watervallen. Op pad 9, het pad van de waterval, worden al jaren regelmatig mensen mishandeld en overvallen. Het is de politie tot op heden nog niet gelukt de dader ( het is er ' maar ' 1) te pakken. Kennelijk nog nooit van politie in burger gehoord.
Dit maakte ons echter wel nieuwsgierig naar dit pad; wat zou zo'n kleine Aziaat nou bij ons uitrichten? Onderweg hevig fantaserend over wat we met eventuele struikrovers zouden doen, besloten we op locatie het noodlot toch maar niet te tarten en niet verder dan de watervallen te gaan.
Na een bakje koffie en een lunch pakten we de bus naar Penang, het culinaire hart van Maleisie. Na een wilde busrit van wederom vier uur ( alles lijkt hier op vier uur rijden van elkaar te liggen), werden we gedropt in de straat waarvan we dachten dat ons Airbnb-huis moest zijn. Dit was echter een straat van 3 km lang, waardoor we besloten maar een hotel te pakken en morgen het huis te zoeken. Omdat het nationale feestdagen zijn in Maleisie, zat alles vol. Alleen het Church Street Inn hotel was nog leeg. We moesten echter wel een hoge prijs betalen voor een kamer, omdat het dus een feestdag is. Een Chinees meisje bracht, naar wij dachten, uitkomst. Zij verliet het hotel maar had wel voor twee dagen geboekt en vond het geen probleem als wij haar kamer ( G03) gratis gebruikten. De hotello stak hier echter een stokje voor; dit mocht niet omdat het niet op onze naam stond.
Enigszins gefrusteerd maar machteloos moesten we dan toch maar betalen. Vervolgens kregen we kamer G03 toegewezen. We besloten nu zelf ook vervelend te worden en van alles te eisen en klagen dat er niet goed was schoongemaakt. Keurig werd alles opgelost. Na contact met Emily, Airbnb, spraken we af dat zij ons de volgende dag elf uur op zou pikken bij het hotel. Hier wilden we niet langer blijven dan nodig. Nadat alles geregeld was, op zoek naar een locatie om Manchester United tegen Burnley te zien spelen. Helaas was dit weer niet wat we ervan gehoopt hadden, wederom een gelijkspel, waardoor we weer teleurgesteld het cafe moesten verlaten.
We kwamen een soort vreetschuur tegen ( Azie zit er vol mee) die ons erg aansprak. Na het uitzoeken van ons maaltijd, je kon het zo gek niet bedenken of het was er, gingen we zitten. Wat volgde was een van de beste maaltijden die we hier gehad hebben. Dat we hier ook grof voor moesten betalen, hadden we dan ook wel verwacht. Een keer buiten het boekje moest volgens ons echter kunnen.
Erfgoedpand, pinnen, hitte
De volgende dag stonden we keurig klaar voor Emily, die echter te laat was. Het komt zelden voor dat ze hier op tijd zijn, waardoor we nog niet erg ongerust waren. Nadat ze ons een half uur te laat had opgepikt, dropte ze ons bij haar homestay. Een schitterend pand in het werelderfgoed-gedeelte van Penang. Daarbij was het de grootste kamer met de beste bedden en airco die we tot nu toe kregen. In ons nopjes met de super-kamer besloten we even te pinnen om vervolgens wat te eten; door alle drukte hadden we nog niks gegeten.
Na een zoektocht door Penang wisten we geen pinmogelijkheid te vinden, het leek Dronrijp wel. Na enig vragen bij de locals bleek dat er in het winkelcentrum op 15 minuten lopen een Maybank ( enige bank waar we kunnen pinnen) was. Inmiddels was het al 14.00 uur en we hadden nog steeds niet gegeten, waar we normaal al zo'n 3 maaltijden achter de kiezen hebben rond deze tijd. Het laat zich al raden dat we de wanhoop nabij waren en wel gauw wilden eten. Eenmaal bij de Maybank bleek dat de hoeveelheid geld op de lopende rekening niet genoeg was, waardoor we eerst weer terug naar de homestay moesten om geld van spaar- naar lopende rekening over te boeken, wat een drukte.
Om 15.00 uur hadden we dan eindelijk onze eerste maaltijd. Daarbij kwamen we er achter dat het in de winkelcentra veel beter vertoeven was dan buiten. De hitte in Penang is ongekend, we wisten niet waar we het moesten zoeken. We besloten totdat de zon weg was in het winkelcentrum te blijven, waar we ook onze modecollectie nog even uitgebreid hebben. Na een heerlijk bakje koffie in een zaak waar verder geen kop kwam, was het dan eindelijk donker en konden we ons weer op straat begeven. Er scheen hier ergens een voetbalkroeg te zijn en na enig zoeken vonden we deze dan ook. De eigenaar, een oude Chinees, was maar wat blij met onze aanwezigheid en beloofde ons dat, wanneer we later op de avond weer kwamen, we Liverpool- Tottenham konden kijken. Om de beste man maar niet teleur te stellen, gingen we op zijn aanbod in.
Waar Penang bekend staat om de culinaire hawker-stalls ( straattentjes waar je kan eten), wilden wij dit uiteraard testen en verlieten het voetbalkroegje. Een schreeuw van de vrouwelijke bediende trok onze aandacht. Ze stond triomfantelijk met onze tas met kleren te zwaaien, weer waren we (Bauke) de tas vergeten! Gelukkig was de vrouw wel oplettend, waardoor we dit keer onze aanschaf ook daadwerkelijk aan kunnen trekken. Het zoeken van een goed straattentje viel ons echter nog niet mee, deze 'attractie' staat op nummer 1 in de Lonely Planet. Wij kunnen echter niet merken dat we hier nou veel beter eten dan in bijvoorbeeld Kuala Lumpur. Misschien is het verwachtingspatroon wel te hoog.
We wilden het vanavond weer niet te laat maken, zodat we 's ochtends vroeg veel konden doen. Er schijnt van alles in Penang te doen te zijn, dus dit moeten we benutten!
Wanneer het volgende verslag verschijnt weten we nog niet, de laptop is gesneuveld. Hierdoor zijn we afhankelijk van de internetcafe's om jullie van leesvoer te voorzien.
Groet,
A en B
Na een afwezigheid van enkele weken dan toch weer een reisverslag. Een gesneuvelde laptop was het euvel, dus nu even vanuit een internetcafe.
Zweten en golven
Omdat Gili niet uitermate geschikt is voor budgetbackpackers, besloten we het na 5 dagen voor gezien te houden en terug te keren naar Padangbai om hier weer even in de golven om te spartelen. Gelukkig konden we weer met de fast-boat terug. Zo'n geluk hadden we hier ook niet mee; de ramen bleken te lekken en de airco deed niet wat hij behoorde te doen. Resultaat was een drijfnatte Bauke van het zweet, Auke wist het hoofd ( en lichaam) koel te houden en de overtocht droog te realiseren. Bij aankomst in Padangbai wilden we weer naar het zelfde hostel als de vorige keer. We kwamen nu echter een zeer overtuigend mannetje tegen in een steeg, dat beloofde nog veel betere kamers te hebben. Daarnaast was het ook goedkoper, prima deal!
's Middags uiteraard weer naar the White Sand Beach, waar de golven ons enigszins tegenvielen. Teleurgesteld dropen we na een paar uurtjes af om ons op te frissen en wat te eten te halen. We zagen een restaurantje dat alleen nog een 6-persoonstafel en een lage tafel, waar je op kussens op de grond moest zitten, voor 2 personen. Met Auke zijn lenigheid zagen we de tweede optie niet zitten dus kozen we voor de 6-persoonstafel met z'n tweeen, tot ergernis van passerende 4-, 5- en 6-persoonsgroepen. Onbeschaamd dineerden we echter, waarna we richting hotel gingen. De volgende dag moest er van alles geregeld worden met het oog op Japan, China en de Transmongolie-express.
Regelen, sociaal doen en cultuurbewustheid
's Ochtends vroeg de wekker om vanuit een cafeetje alles te regelen. Contact met het visumbureau, contact met vliegticketcentra, contact met kunde thuis die Russische en Chinese connecties hebben. Nadat we alles, voor zover mogelijk, geregeld hadden, moesten we uiteraard even knipperen om deze intensieve arbeid te verwerken. Wederom wilden we the White Sand Beach bezoeken in de hoop op grotere golven. Het was drukker dan normaal op het strand. De enige plek die vrij was, was een perceel van 5 bij 5 meter. Uiteraard moesten we mooi centraal liggen, waardoor er in eerste instantie geen groepen bij konden liggen. Nadat een groepje van 2 Engelsen en 2 Duitsers al 10 minuten om ons heen stond te draaien, was het Bauke die vroeg of we toch even aan de kant moesten. Dankbaar maakten ze van ons sociale voorstel gebruik en vertelden ons dat zij het liefst zo dicht mogelijk bij de muziek wilden liggen. Kwam mooi uit, wij wilden zo ver mogelijk bij deze herrie vandaan.
Ondertussen kwam er om de vijf minuten een schattig ogend kindje naar ons toe, met het aanbod om kokosnoten, massages en weten wij niet wat aan te schaffen. De Duitsers naast ons, blind voor het feit dat dit kindje gewoon als wapen wordt ingezet om geld van toeristen afhandig te maken, deden dit ten overvloede. Wij raakten aan de praat met onze Engelse buurvrouwen en vaak is dan het resultaat dat je 's avonds met de mensen die je overdag ontmoet, 's avonds uit eten gaat. Ook nu was dit het geval.
Keurig om half 8 stonden we klaar om uit eten te gaan. Tot onze grote schrik bleek dat de twee Duitsers ook mee gingen. Nadat de keuze op een restaurantje was gevallen, zag Auke dat de enige vrije plek de zo gehate kussens op de grond waren. Met tegenzin plofte hij op de kussens neer om een ijskoud biertje te bestellen. Nadat de reisgenoten echter allemaal een sapje ( dit was vele malen goedkoper) bestelden, moest ook hij er aan geloven en een ananas-sap bestellen, hoezo groepsdruk?
Tijdens de bestelprocedure waren onze Europese vrienden al aan het fantaseren over hoe alle sapjes zouden proeven en iedereen wilde een slokje van elkaar. Bij Auke en Bauke kwam hier niks van in, het sapje werd meteen achterovergeslagen om alles voor hun zelf te houden.
Eenmaal onder het eten raakte het gezelschap, we luisterden gefascineerd, aan de praat over de geweldige cultuur die hier hangt; eten op kussens op de grond, lieve kinderen, ' relaxte' mensen en ga zo maar door. Wij besloten ons maar stil te houden daar wij het eerder zien als een gebrek aan financiele middelen om fatsoenlijk meubilair te kopen, kinderen die met hun schattigheid nietsvermoedende toeristen blut maken en dat ' relaxte' hier zijn wij gewoon als lui. Nadat het eten op was, gingen ze vervolgens nog even yoga-en, mediteren en slapen, wij wisten niet waar we het moesten zoeken en wilden hier zo snel mogelijk weg.
Bij nader onderzoek bleek er nog een bandje ergens in de buurt op te treden, hier moesten we uiteraard even naar toe. Hier was het nog wel gezellig en we doken niet al te laat ons bed in, de volgende dag stond een hereniging met Simon Dijkstra, Bauke's kamergenoot, op het programma.
Homestay-eigenaar, koffie, poolparty, doodsangst
Om 11 uur zou onze shuttlebus vertrekken, aldus de verschrikkelijke homestay-eigenaar. Elke keer als je op het terrein komt, benadert hij je wel of je al transport hebt naar je volgende bestemming. Vreselijk irritant, maar toch ook wel weer grappig als hij met Fransen in contact komt, die wij toch al als vrij asociaal zien. Hoewel het Engels van de Fransen vaak niet overhoudt, was dit van de homestay-eigenaar helemaal beperkt. Genot om naar te luisteren hoe ze dan aan elkaar proberen duidelijk te maken wat ze willen.
Naderhand bleek dat we met de prive-auto van de eigenaar gingen, helemaal geen shuttlebus waardoor hij alles in eigen zak kon steken. Maakt uiteindelijk ook niet uit, we waren goedkoper uit dan met de shuttlebus.
Eenmaal aangekomen in Jimbaran, verblijfplaats van Simon, was het even zoeken naar het appartementencomplex. Na enig speurwerk vonden we het dan toch en Simon had dit keurig voor ons geregeld; ruime kamers, airco, groot bed. Na nog enig regelwerk m.b.t. het visum voor Rusland, kregen we bericht dat dit vanuit Kuala Lumpur 800 dollar zou kosten. Een mailtje van Jurjen Boerrigter gaf ons echter weer hoop; we konden met een transit-visa ook via Rusland reizen, dit zou zo'n 60 euro kosten. Vol goede moed gingen we even een wandeling maken. We moesten wat eten en we besloten naar de Dunkin Donuts, een soort fastfood-keten, te gaan. Na het bestellen van broodjes viel ons oog op het glimmende koffie(bonen)apparaat. Fatsoenlijke koffie hadden we in Azie nog niet gedronken, zou dit dan de eerste keer zijn?
Na het bestellen van het bakje was de eerste indruk goed; goede kleur, geen gruis en een heerlijke geur. Na enig treuzelen dan toch het eerste slokje. Wat volgde waren schreeuwen van geluk, spontane smaakorgasmes en een blije Auke. Zo lekker kan koffie zijn! Dat het personeel en de klanten ons verbaasd aankeken, deerde ons niet; wij hadden onze koffiestek gevonden!
Hyperactief van de cafeine gingen we naar de poolparty, die georganiseerd werd door het hotel van Simon. Waar het overal groots aangekondigd werd ( Zelfs door Simon), bleek de poolparty letterlijk in het water gevallen: De dj stond voor 3 man op te treden en wij waren de enige Europeanen. Dat het de organisatie niet deert dat zij 15.000 euro verkwanselen, bleek wel toen ze vrolijk in het water aan het spelen, dansen en drinken waren.
Na dit ' spetterende ' feest, keerden we huiswaarts op de scooter. Hier maakten we kennis met Simon zijn rij-kwaliteiten. Zigzaggend, plank gas, geen angst voor het verkeer. Dit kenmerkt Simon op zijn scooter. Uiteraard moesten wij volgen en toen we eenmaal op een donkere, verlaten weg aankwamen werd het gas pas echt opengetrokken. Bestudering in de spiegel wees uit dat Bauke echter vermist was. Na een aantal minuten wachten kwam daar dan toch een klein lichtje in de verte aanrijden, het was Bauke! Deze kon de lichtknop niet vinden, waardoor hij in de volstrekte duisternis zijn pad moest vinden. Doodsangsten had hij naar eigen zeggen doorstaan.
Drukte, bodyboarden, Dreamfields
Na een nacht vol lawaai ( Appartement is aan de drukste weg van Bali gelegen) werden we gebroken wakker. Na kennismaking met onze Amsterdamse buurtjes en een ontbijt bij de McDonalds, de eerste keer sinds de 4 weken dat we hier zitten(!), gingen we richting Seminyak om hier het bodyboarden onder de knie te krijgen. Bauke en Auke lachten Simon uit toen hij met een strak shirtje aan kwam zetten om zijn buik niet te veel te beschadigen. Na 10 minuten bodyboarden hadden ook wij zo'n shirt aan; zonder was niet te doen. Na een aantal golven gepakt te hebben, vond Auke het mooi. Gehavend nam hij zitting op het terras om daar te kijken hoe het Simon en Bauke verging. Dit ging, naarmate de golven hoger werden, steeds minder goed. In steeds meer grotere golven wisten ze het hoofd niet boven water te houden wat resulteerde in een bijna-verdrinkingsdood, althans naar eigen zeggen.
We besloten dat het op het terras beter vertoeven was en wilden hier genieten van de zonsondergang. Dat alles hier van mindere kwaliteit is, blijkt wanneer Auke door zijn stoeltje heen zakt. Uiteraard wordt hij niet overeind geholpen, waardoor hij zichzelf overeind moet helpen, wat niet al te gemakkelijk gaat. Bauke en Simon hebben nog een heuze ' peace' - tattoo gezet; bijna niet van echt te onderscheiden.
's Avonds stond Dreamfields op het programma. Normaliter een Nederlands festival, maar vandaag zou de eerste keer zijn dat er buiten Nederland opgetreden wordt en daar moeten wij uiteraard bij zijn. Bij thuiskomst bleek de groep waarmee we zouden gaan, veel groter dan gedacht. Na kennismaking met de groepsleden vertrokken we richting Central Park, het festival terrein.
De taxichauffeur, die tevens heroine en mushrooms verkocht, had zelf ook wat van zijn waar gebruikt. Er kon geen touw aan vastgeknoopt worden aan wat de beste man allemaal vertelde en zong. Eenmaal aangekomen moesten we een kaartje kopen. In eerste instantie had dit niet gehoeven, daar Simon het aanbod kreeg om drie vrijkaarten te krijgen van een gast in zijn hotel. Niet wetend wie dit was en denkend dat het een hardcore-festival was, sloeg hij dit vriendelijke aanbod af.
Dat zijn muzikale kennis niet verder gaat dan de Hunekop, Wimmy en Neophyte, werd pijnlijk duidelijk toen bleek dat het niemand minder was dan Sidney Samson, de mainact van Dreamfields. Dat we dan kaarten tegen woekerprijzen moeten kopen, is extra zuur.
Dit alles mocht de pret echter niet drukken: de sfeer was goed, publiek tevreden en de locatie was top.
Het is echter geen geheim dat Friezen eerst de kat uit de boom moeten kijken, alvorens te dansen op een feest/festival. Dit tot grote verbazing van een van de groepsgenoten. Na meerdere pogingen om Auke aan het dansen te krijgen, niet wetend dat hij compleet op het verkeerde adres is in dit geval, maakte Auke in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk hoe hij hier over dacht. De groepsgenoot is niet weer in de buurt geweest..
Daarna stonden Simon en Auke voor een ander probleem; Bauke was vermist. Na een speurtocht van een half uur kwamen we erachter dat dit zinloos was; we besloten te wachten op de plek waar we eerst stonden. Daarbij kwam het feit dat Simon, die naar eigen zeggen nog geen drank had gehad in Indonesie, te diep in het glaasje had gekeken. Als een oppas huppelde Auke achter de losgeslagen Simon aan om hem in het gareel te houden wat, op enkele emotionele uitspattingen na, prima lukt.
Bij het hakuurtje was ook Bauke weer aanwezig en we besloten richting huis te gaan. Van tevoren waren we al gewaarschuwd voor het zeurderige en negatieve karakter van een van de groepsgenotes. Na meerdere malen aan te geven dat ze helemaal niet naar huis wilde en ze een veel te hoge prijs afspreekt bij de taxi ( Heen voor 50.000, terug voor 500.000) was bij Auke de maat wederom vol en dit heeft ook zij gemerkt, gelukkig kon de rest van de inzittenden er wel om lachen.
Monstergolven, voetbal, afscheid
Na wederom een gebroken nacht, met dank aan het verkeer, wekten we schone slaapster Simon om richting Golden Beach, nummer 1 surfstrand (volgens Simon) van Bali. Hier moesten de golven torenhoog en superkrachtig zijn, iets wat ons erg aanspreekt. Eerst moest er echter ontbeten worden en Simon zei dat hij de plek wist waar dit moest gebeuren. Aarzelend gingen wij, Simon staat niet bekend om zijn culinaire waardering, in op zijn aanbod. Er moet gezegd worden dat het een super-restaurant was; goedkoop en heerlijk eten, Simon kreeg bonuspunten.
Deze bonuspunten waren echter meteen weer op toen bleek dat de zee op zijn locatie zo glad als een spiegel was. Toch huurden Bauke en Simon, Auke was nog steeds gehavend, een bodyboard in de hoop om dat ene golfje mee te pakken. Na een half uur dobberend in de zee was, dropen ze af. Niet veel later leken er dan toch golven te ontstaan, we besloten het van wat dichterbij te bekijken. Al snel was de zee veranderd in een gevaarte met torenhoge golven en waar iedereen het water ontvluchtte, wilden wij met onze stunts eigenlijk zo veel mogelijk pijn lijden. Toen Bauke het heldere idee kreeg om de 5 meter hoge golven met de bodyboard te trotseren, volgde Simon dapper.
Waar Bauke elke golf bijna meepakt, dolf Simon keer op keer het onderspit. De doodsangsten op zijn gezicht waren van 100 meter te zien en het duurde niet lang voor hij teleurgesteld en met een hersenschudding bij Auke kwam liggen, die alles van een afstandje gade sloeg. Hier zagen zij hoe ook Bauke het steeds moeilijker kreeg en vijf minuten later zat ook hij op het handdoekje.
Op de terugweg gingen we weer langs dezelfde warung om hier een sportmaaltijd te nuttigen. Simon had namelijk een wedstrijd geregeld tussen Friesland en de talenten van Kuta. Met gezonde wedstrijdspanning trokken we ten strijde en al gauw bleek dat deze 'talenten' helemaal niet zo veel talent hadden, resultaat was een saai potje dat met ruime cijfers werd gewonnen.
Na deze wedstrijd reden we weer richting het appartement om de planning voor de volgende dagen te bespreken. We moeten over enkele dagen naar Singapore vliegen om hier het visum te regelen voor Rusland. In de tussentijd zou Yogjakarta nog bezocht worden, om vanaf daar naar Singapore te vliegen.
Huurauto, reisafstanden en hel van 2014
's Ochtends vroeg opgepikt door Simon zijn collega. Hij zou een auto voor ons huren en had 4 ton ( 25 euro) gekregen om dit te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Al twijfelden we wel aan de huurauto, we dachten zelf dat deze jeep gewoon eigendom was van de collega. Maakt ook niet uit, feit was dat we redelijk goedkoop in Gili Manuk, punt van vertrek, konden komen. Nadat ze ons in Gili Manuk hadden afgezet en ons aan een ticket voor de boot hadden geholpen, namen we weer afscheid van het illustere duo.
Na een boottripje meteen proberen de trein te boeken. We wilden nu wel eens dat echte backpackersgevoel beleven; met het openbaar vervoer reizen! Uiteraard vertrok de trein pas over 24 uur en we wilden niet zo lang wachten. We besloten een busticket te boeken, dit kon voor 250.000 rupia. De verkoper beloofde ons executive-class met heerlijke stoelen en weet ik niet wat voor luxe. Na een aantal uurtjes wachten, een en ander regelen met het oog op de visa, kwam de bus dan ( te vroeg) aan voor vertrek. Snel alles inpakken en gaan. Eenmaal in de bus bleek het local-gehalte erg hoog te zijn en op zo'n moment, wanneer wij prijzen betalen wat hier een maandsalaris is, weet je dat je opgelicht bent... Is niet anders, de stoelen zouden immers luxe zijn.
Niets bleek minder waar, de stoel van Auke was kapot; de voetsteun, normaliter verticaal, stond horizontaal waardoor Auke 14 uur lang in een veredelde foetushouding moest zitten. Inmiddels weet u dat zijn fysieke gesteldheid niet op en top is, resultaat was een waardeloze rit. Dat de infrastructuur dan ook niet optimaal is, helpt ook niet mee. Over 400 km dus zo'n 14 uur moeten reizen.
Daarbij kwam nog dat de airco op standje vriezen stond, waardoor we ons wel moesten bedekken met alles wat we bij ons hadden. 's Ochtends gewekt door de meest verschrikkelijke karaokemuziek die je je maar kan voorstellen. Kortom, een supertrip!
Yogjakarta, culturele hoofdstad?
's Ochtends vroeg om 8.00 uur gedropt in Yogjakarta. Na enig speurwerk hadden we dan toch de goede bus gevonden voor Malioboro Street, het centrum van Yogja. Na uiterst selectief te werk te gaan een redelijke homestay gevonden, voor niet al te veel geld. We besloten even wat bij te slapen om 's middags alles voor Rusland, Japan en China te regelen.
Dit ging minder dan verwacht, alles zat tegen; geen goede internetverbinding, het transitvisum kon niet ( vanwege feit dat we langer dan 10 dagen in Rusland zouden zijn). Na contact met het visumbureau in Singapore, wisten we dat we ook met een toeristenvisum Rusland in konden gaan. Nu moesten we weer een uitnodiging regelen, zodat we Rusland in konden. Daarna moesten we nog een vliegticket boeken naar Singapore. Omdat we zo impulsief te werk gaan, bleek dit wat duurder dan gehoopt. Een medereiziger bood uitkomst. Via een site konden we redelijk goedkoop naar Singapore vliegen.
Vervolgens nog met Richard geskypet. We hadden advies nodig van het orakel. Deze beveelde ons in al zijn wijsheid aan Japan maar over te slaan; dit zou wel erg duur worden en zo kunnen we langer China bezoeken. Daar had hij toch wel een punt, dus zo gezegd zo gedaan. Na de nieuwsfeitjes in Menaam en binnen de voetbalclub nog even door te nemen met Richard, namen we weer afscheid en wilden, klaar met al het geregel, Yogja even bekijken. Al gauw kwamen we weer een Dunkin Donuts ( Ja, die koffiezaak) tegen. Na het, wederom, heerlijke bakje koffie gingen we weer verder met onze tocht.
We besloten te eten in het restaurantje vlak bij de homestay. Tot onze grote verbazing kwamen we Malou, die we in het begin van onze trip ontmoet hebben, tegen met nog drie Duitsers. Wanneer ze dan vragen of je er niet bij komt zitten, kan je dit eigenlijk niet afslaan. Enkele minuten later discussieerden we hevig wat nou het meest culturele was, dat iedereen gedaan had. Waar de Duitsers verschillende ceremonies bezochten, gewoond hebben bij locals en Malou het suikerfeest en andere verschillende ceremonies gevierd had, moesten wij in al onze eerlijkheid bekennen dat het meest culturele dat wij meegemaakt hebben onze gids die aan het bidden was, opdat we niet te pletter zouden slaan op de rotsen bij het springen van de watervallen...
De volgende dag zouden we echter wel iets cultureels doen; de tempels Borobodur en Prambanan bezoeken. Bij het horen van de entreeprijs ( 30 euro per tempel) haakten we echter af. Principieel doen wij hier niet aan, wij zijn van mening dat cultuur voor iedereen beschikbaar moet zijn en wij gaan hier niet voor betalen, hoe speciaal het ook is. Daarnaast moest wederom nog een en ander geregeld worden voor de visa etc. waardoor ons bezoek aan de culturele hoofdstad meer een regelding aan het worden was.
Na wederom een hoop geregel vonden we toch nog tijd om iets 'cultureels' te doen; we zouden het paleis van de sultan even bezoeken. Bij de ingang werden we echter geweigerd, kennelijk mag je er met slippers, korte broek en hemd niet in. Teleurgesteld trokken we weer terug richting hotel om dan maar op bed te gaan. De wekker zou immers vroeg gaan.
Malaises
Keurig op tijd kwamen we op het vliegveld aan, vol goede moed. Zoals gezegd was het de bedoeling naar Maleisie te gaan, wanneer het visum in Singapore wordt geregeld. Na nog een kruisje te slaan op Indonesische bodem namen we afscheid van Indonesie.
Eenmaal in het vliegtuig kreeg Auke de briljante ingeving dat het plan, wat we hadden, helemaal niet kon; hoe kunnen wij Singapore uit zonder paspoort, dat bij de Russische ambassade ligt? Hevig balend van deze domme fout stelde het visumbureau ons gerust dat we middels een dringend verzoek alles binnen 3 werkdagen kunnen regelen. Na een wandeltocht naar het visumbureau hadden we weer een redelijk humeur, ondanks de allesverzengende hitte.
Aangekomen op het visumbureau werd echter duidelijk dat ( op moment waren we 21 augustus) het visum toch pas klaar kon zijn op 10 september... We waren niet van plan om 3 weken in Singapore te blijven, het is niet bepaald een groot land en daarnaast is het ongelovelijk duur, wanneer je het vergelijkt met andere Aziatische landen. Topoverleg leverde op dat we dan maar van China naar Mongolie moesten, vervolgens vliegen naar Riga ( Letland) om vervolgens nog een Eurotripje te doen, alvorens thuis te komen.
Door deze tegenslagen hadden we ook wel genoeg gezien van Singapore en besloten meteen door te gaan naar Kuala Lumpur. Na een busticket gekocht te hebben en een gigantisch slechte smoes bij het hostel, dat we geboekt hadden, te gebruiken, vertrokken we met de staart tussen de benen uit Singapore. Na nachtelijke aankomst in Chinatown, Kuala Lumpur, snel een hotel zoeken en slapen.
De volgende dag wilden we meer van Kuala Lumpur bekijken. Het bleek dat wij in het ' backpackers' deel van Kuala Lumpur zaten en er was hier van alles te zien. Van reuzemarkten in China Town tot de botanische tuinen en het vogelpark (grootste van de wereld) van Kuala Lumpur. We besloten dat we dit vandaag gingen doen en dan morgen te verkassen naar het centrum om hier de Petronas Towers en de KL-tower te bezoeken.
Na het bezoek aan de markt van Chinatown en de aanschaf van een paar Man. Utd-shirts gingen we richting het Lake-district om het vogelpark en de tuinen te bekijken. Na een enorme wandeltocht en meerdere keren verkeerd te zijn gelopen, kwamen we dan aan bij het vogelpark. Waar we eerst sceptisch waren, was het toch erg leuk. Verschillende vogels, die absoluut niet bang waren, kwamen ons van dichtbij bekijken. De pelikaan, in onze ogen baas van het park, bleven we bij uit de buurt. Deze zag er te gevaarlijk uit.
Na (weer) een wandeltocht, kwamen we vervolgens aan bij de botanische tuinen, die ook erg mooi waren. De rotzooi die je in Indonesie praktisch overal vindt, ligt hier keurig in de prullenbak. Daarnaast is op elke straathoek wel een mannetje vuil aan het oprapen. Nadat we de tuinen verlaten hadden, zouden we de bankrekening even controleren. Tot Auke's grote schrik bleek hier (veel) minder op te staan dan gehoopt, er was nog budget voor een dikke maand en we ' moeten' nog een dikke twee maanden. Wat nu? Na overleg met Bauke en het thuisfront is besloten de gehele transmongolie-express te schrappen, Thailand toch wel te bezoeken en een maand eerder naar huis te gaan. Uiteraard flink balen, maar op moment van schrijven hebben we ons er aardig over heen gezet, het is niet anders!
We besloten alles van de positieve kant in te zien en konden uiteindelijk toch wel lachen om onze capriolen die ons tot deze staat gebracht hebben. We besloten wat te eten op straat, je kan hier praktisch overal eten. Helaas bleek alles vol te zijn. Een local, naar wat later bleek de baas van Chinatown, zei echter dat we wel bij zijn groep aan tafel konden zitten. Nadat we ons eigen eten op hadden, kregen we nog allemaal snackjes van onze Chinese vrienden. Gedroogd varken, fruit, noem maar op. En waar iedereen het met de locals over cultuur, levenswijze, verhoudingen en weten wij niet wat, bespreken wij uit welk land passerende vrouwen komen. Erg handig om bijvoorbeeld te weten dat Maleise Chinezen grote rondingen hebben door het pittige eten, daar kan de cultuur niet tegenop!
Airbnb, Petronas en de kapper
Vandaag zouden we voor het eerst gebruik maken van Airbnb, een soort couchsurfing, waarbij je gewoon bij locals slaapt. Onze verblijfsplaats was in het centrum van Kuala Lumpur, KL voor de backpackers. Een stek op 250 meter hoog met uitzicht op de Petrona Towers en de KL Tower, vooral bij avond is dit een mooi gezicht. Na kennismaking met Dennis, onze Oegandese huisgenoot, en Alex, de huisbaas, gingen we op de struin om het centrum van Kuala Lumpur nader te ontdekken. Dit moest echter wel met een volle maag gebeuren, we hadden tenslotte ook al twee uurtjes niks gegeten. Volgens de huisbaas was er een prima foodcourt in een nabijgelegen winkelcentrum. Die zijn hier immens, waardoor het even zoeken was. Dat er dan ook een afdeling compleet gewijd is aan Manchester United, vond Auke uiteraard erg mooi.
Na prima te hebben gegeten zouden we dan met de Go-KL ( gratis OV) richting Petronas Towers. Volgens Alex iets wat erg makkelijk zou zijn. Handig is echter wel om aan te geven waar die haltes zijn. Blijkt dus dat die hier eigenlijk niet van toepassing zijn. Resultaat was dat we heen en weer rennend bussen probeerden te pakken, maar alles ons voorbij reed. Toen er op een gegeven moment dan toch een bus stopte, bleek aan het einde van de rit dat we de verkeerde gepakt hadden... We kwamen aan op het station, waar we van de nood maar een deugd maakten en lunchten bij de McDonalds.
We besloten dan maar lopend richting Petronas te gaan, je kon de torens bijna niet missen en zo hele ver weg was het nou ook weer niet. Na een wandeling van zo'n 10 minuten dan toch bij de hoogste gebouwen van Maleisie. Daarnaast liepen we ook nog een louche kapperszaak voorbij. We overtuigden elkaar ervan naar de kapper te gaan. Na het aanwijzen van een model, waren we binnen vijf minuten weer buiten. Resultaat leek en lijkt nog steeds nergens op. Na een heuze fotoshoot trokken we verder om de KL-tower te bezoeken. Dit ging echter niet zonder problemen en al gauw waren we verdwaald. Een zeer behulpzame taxi-chauffeur wilde ons, tegen een woekerprijs, echter wel terugbrengen naar ons appartement. We konden eigenlijk niet anders en we deden dit maar.
Eenmaal terug in het appartement maakten we kennis met nog meer huisgenoten, twee Duitsers. Een daarvan was jarig en wie zijn wij dan om nee te zeggen tegen het aanbod of we dit mee wilden vieren?
Genting Highlands, t-shirts en Manchester United
Deze dag stond in het teken van het Las Vegas van Maleisie bezoeken, dit op aanraden van de huisbaas. Na op het station de juiste bus gepakt te hebben, viel het ons op dat de medereizigers dik in de kleren zaten. Wij liepen wederom in ons hempie, korte broek en slippers. Overdreven ze of was het echt zo koud in de Highlands? We wachten het af.
Eenmaal uit de bus was het toch vrij fris en we moesten dan toch maar een trui kopen op de top, dit was niet te doen. De top konden we bereiken door middel van een kabelbaan. Dit was een van de mooiere tochten die we tot nog toe gedaan hebben. Hoog boven de jungle werden we naar de top gebracht, een trip die zo'n kwartier duurde. Hoewel we geen ' wildlife' gezien hebben, toch erg indrukwekkend.
Dat we dan eindelijk weer eens gelukt hadden, bleek toen het casino ( + reusachtig winkelcentrum, pretpark, foodcourt) overdekt was en de verwarming hier aan stond. Scheelt aanschaf van een trui! Het casino mochten we echter niet in, ze hebben hier in Azie een hekel aan ontblote lichaamsdelen. Daar wij ons hemd weer aan hadden, werd ons de toegang vriendelijk ontzegd. Dit mocht de pret niet drukken, er was genoeg te doen hier.
Na een dag hier omgespaand te hebben en nadat Bauke een aantal t-shirts heeft gekocht, waaronder het door hem zo gemiste bloemetjesshirt dat door Hessel op slinkse wijze was verstopt, paradeerde hij trots terug richting bus. Dit moest echter in een hoog tempo, daar we terug moesten in de spoelende regen. Snel de bus in om weer richting KL te rijden.
Eenmaal terug in KL de Go-KL weer pakken. De hele bus schrok op toen Bauke een kreet van onmacht produceerde. Wat bleek? Het tasje met de t-shirts lag nog in de andere bus. Na bemoedigende woorden van Auke was Bauke weer enigszins rustig, het bloemetjes-shirt is ook hier in de mode. Morgen weer nieuwe kansen!
's Avonds zouden we de Engelse pub in om Manchester United naar de overwinning te schreeuwen. Geheel in Manchester-United stijl richting de pub, het mocht niet deren. Een bloedeloos gelijkspel was het resultaat, waarna we nog even verder keken in het nachtleven van KL, wat niet tegenviel ondanks enkele situaties, waarover we maar niet tot in detail zullen treden.
Naar Melakka
Vandaag op naar Melakka, een oud koloniaal stadje dat werelderfgoed is. Omdat de bus pas om 14.00 uur ging, hadden we nog even tijd om nog wat van Kuala Lumpur te gaan bekijken. We wilden Times Square, het grootste overdekte winkelcentrum van Maleisie, nog even bekijken. Daarnaast zat Turkish Airlines ook in dit gebouw, we probeerden de tickets nog om te boeken. Na wederom door gigantische outlet-winkels te struinen, kregen we dan van Turkish Airlines te horen dat het niet mogelijk was de tickets om te boeken. Dit omdat we de meest goedkope tickets hadden geboekt zonder ook maar enige (annulerings)verzekering. Kwestie van valse zuinigheid?
Dan maar een ticket van Bangkok naar Amsterdam boeken, 29 september wordt de dag dat wij weer voet op Nederlandse bodem zullen zetten. Na dit alles geregeld te hebben namen we afscheid van Dennis en Alex en vertrokken richting Melakka. Na een voorspoedige busreis kwamen we aan in het centrum van dit stadje, waar koloniale invloeden nog overheersen. Dat ook dit al erg toeristisch wordt, zagen we aan o.a. het Hard Rock Cafe dat hier aan het water pronkte. Na het uitzoeken van een homestay wilden we Chinatown, dat de werelderfgoedstatus verkregen heeft, verkennen. Er schijnt hier een grote nachtmarkt te zijn maar wij konden deze niet vinden. Later blijkt dus dat deze alleen in het toeristische hoogseizoen gehouden wordt...
Na een drankje in het Hard Rock Cafe, met de meest verschrikkelijke ober die we tot nog toe meegemaakt hebben, wilden we wat eten. De riceball-tentjes stonden in de Lonely-Planet hoog aangeschreven. Al snel werd duidelijk dat ons dit niet beviel en we gingen nog bij een Chinees restaurantje, voor de tweede keer, eten. Het draaiplateau midden op de tafel was erg interessant en als volleerd dj's draaiden we wat af met dit plateau.
Fietstocht, meer shopping malls en verveling
Gisteren werd ons aangeraden Melakka op de fiets te verkennen. Met name het centrum was erg interessant, aldus medereizigers. Omdat we dachten hier een dagtaak aan te hebben, stonden we 's ochtends 07.00 uur naast ons bed, klaar om een fiets te huren. Na een stevig ontbijt stapten we op de ( veel te kleine) fietsen. Al gauw kwamen we er achter dat we de trip iets langer hadden ingeschat dan daadwerkelijk het geval was. Om negen uur zaten we weer in de homestay, ons afvragend wat we nu nog moesten doen. Tijdens onze fietstocht hadden we weer reusachtige shopping-malls gezien, waar we dan maar naartoe moesten. Ook dit bleek minder lang te duren dan gehoopt, waardoor we weer naar de homestay gingen. Ons oog viel echter op een groot VOC-schip, dat we van dichterbij wilden bekijken. Gelukkig bleek dit een van de weinige pronkstukken te zijn die je ook daadwerkelijk van binnen kan bekijken. Na het historische verhaal van Melakka te hebben gelezen, van de economische opkomst tot de Britse overheersing, vonden we ook dit weer mooi geweest. Het was nu 15.00 uur, nog minstens 7 uur doorkomen voordat we op bed konden en we hadden heel Melakka wel gezien. Gelukkig bood de tv uitkomst; na verschillende historische voetbalwedstrijden te hebben gekeken, gauw wat eten en op bed. De volgende dag zouden we Melakka alweer verlaten voor de Perhentian Islands, bounty-eilanden aan de oostkust van Maleisie. Deze eilanden worden eigenlijk door iedereen aangeraden die we tegenkomen en hoewel ze niet op de planning lagen, wilden we er toch heen.
Regen, te laat, Cameron Highlands
's Ochtends vroeg de wekker om 06.00 uur om zo vroeg mogelijk de bus te pakken; we hadden een busrit van zo'n 12 uur in het vooruitzicht. Omdat het echter spoelde, draaiden we ons nog een keer om. Ook bij de tweede wekker, om 07.00 uur, bleek het weer nog niet beter te zijn geworden. Om 8.00 uur besloten we dan toch maar, weer of geen weer, naar het station te gaan. Daar kwamen we erachter dat de bus naar Kota Bharu, toegangspoort tot Perhentians, om 07.00 al was vertrokken. Om 20.00 uur zou de volgende gaan. Zo lang wilden we echter niet wachten en na overleg kwamen we overeen dan maar naar de Cameron Highlands te gaan en vanuit daar naar de Perhentians.
Ook nu bleek weer dat de bus al was vertrokken, we konden wel op die van 14.00 wachten. Geduld is echter niet ons sterkste punt en we boekten een busticket naar Kuala Lumpur, om daar dan de bus naar de Cameron Highlands te pakken. Deze bus vertrok over een kwartier, dus dit lag precies in ons straatje. Toen we eenmaal weer terug in KL waren, was het zaak zo snel mogelijk een ticket naar de Highlands te boeken. Aldaar werd ons verteld dat we dan op een ander busstation, andere kant van de stad, moesten zijn. Hier konden we alleen voor zuidelijke bestemmingen tickets boeken. Snel in de monorail en er naartoe. We wisten niet hoe laat de bus zou vertrekken dus hoe sneller we er waren, hoe beter! Na hachelijke situaties met tickets, tokens, aanwijzingen van het OV-personeel kwamen we dan toch op bestemming aan.
Weer hadden we geluk! De bus stond al klaar en er was nog ruimte. Na een busrit van zo'n vier uur, langs gigantische palmboomvelden ( weer iets anders dan de akkerbouw in Friesland), bouwplaatsen en tropisch regenwoud, kwamen we aan in de Cameron Highlands. Omdat we hier op zo'n 1500 meter hoogte zitten, is de temperatuur een stuk aangenamer dan op zeeniveau. Op internet had Auke een homestay gezien dat hem wel wat leek. Na een kleine speurtocht vonden we de Twin Pines en konden we, tegen laag tarief, hier slapen. Na het boeken van een jungletocht, voor het eerst een georganiseerde trip, gingen we even wat eten. Na dit alles zouden we dan slapen. Dit ging niet geheel vlekkeloos; het matras was dermate dun dat je de grenen lattenbodem constant in je rug/zij/buik voelde, waardoor slapen een helse opgave was. Daarnaast was het bed maar 1,75 lang, met een hoog voeteneinde. Resultaat was dat Auke en vooral Bauke in de foetushouding moesten slapen. Na 3 uur draaien, zuchten en schelden dan toch eindelijk wat slaap kunnen pakken.
Vergeten, trekking, bezorgdheid, Friezen
De triporganisatie zou ons 's ochtends 08.45 oppikken. Keurig zaten we om 08.30 klaar, vol zenuwen voor onze eerste echte georganiseerde trip. Wat zou de dag ons brengen? Niet heel veel. Om 09.30, zonder opgepikt te zijn, kwam de eigenaar van de homestay bij ons ( dag ervoor de trip nog bij haar geboekt) met de vraag hoe laat we de bus zouden pakken. Toen we vertelden de jungletrip bij haar geboekt te hebben en al 3 kwartier te wachten, belde ze verschrikt de organisatie. Deze zaten al hoog in de bergen, ze waren ons vergeten.
Uitermate teleurgesteld in haar en de organisatie besloten we de homestay te verlaten, op zoek naar een betere kamer. Al snel vonden we deze kamer in het Cameronian Inn, een keurig hotel met nette kamers en grote bedden. Daarnaast was de eigenaar zelf een fervent hiker en vertelde ons dat we de genoemde trips prima zelf konden doen. Dit scheelde ons weer 15 euro! Na het openbaar vervoer gepakt te hebben naar de voet van de Gunung Brinchang begonnen we onze beklimming. Dit ging ons een stuk beter af dan de eerste berg, Mount Batur. Uiteraard zwetsten we over onze hiking-vaardigheden, we waren gewoon beter getraind dan eerst. Na enkele foto's van adembenemende uitzichten over de Cameron Highlands en lachen om de bespottelijke beklimming, die helemaal niet zo zwaar was als beweerd werd, verging ons het lachen naarmate we de berg opgingen. Het bleek toch erg steil te worden en al hijgend en puffend kwamen we aan bij een aardbeienboerderij, waar we even onze rust gepakt hebben. In een half uur hadden we amper een kilometer gelopen en we moesten nog wel twee kilometer!
Het zwaarste stuk bleken we echter gehad te hebben, dit geeft de burger weer moed! Na de laatste twee kilometer verschillende wilde dieren gezien te hebben, waaronder een katachtige waarvan we de naam niet weten, kwamen we aan op de top. Hier kwamen we Chris en Zara, twee Britten die de route omgekeerd deden, weer tegen. Zij vertelden dat we erg voorzichtig naar beneden moesten, gevaar van uitglijden/vallen was hier aanzienlijk groter dan op de heenweg, die gewoon geasfalteerd was. Ze vertelden ons ook dat ze zouden controleren of we veilig waren thuisgekomen en na uitwisseling van adresgegevens gingen we, enigszins angstig, de jungle in. Waar zouden we in terecht komen? Het pad was onverhard, glad, overhangende takken, alles wat je van een jungletrekking denkt te kunnen verwachten.
Bauke, bij wie het afdalen gemakkelijker gaat dan het klimmen, vloog naar beneden en Auke moest wel volgen. Resultaat was dat we, waar iedereen er 3 uur over doet, binnen 1 uur weer beneden waren. Na een bezoekje aan een veel te duur restaurant, maar omdat we gigantische honger hadden hier wel moesten eten, was onze besparing van de trip ook weer voor niks geweest. Hoewel we terug zouden lopen, zaten we er toch aardig doorheen en we besloten een taxi te pakken. Tot onze grote verbazing bleek dit goedkoper te zijn dan het openbaar vervoer. De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Bij terugkomst in de homestay wilde de eigenaar niet geloven dat wij de genoemde route binnen 4 uur hadden gedaan, als onervaren hikers. Ervaren hikers doen er minstens 6 uur over. Nuchter de schouders ophalend antwoordden wij dat zij dan waarschijnlijk langzamer liepen en meer rust pakten. Na een maaltijd in hetzelfde restaurant als de dag ervoor, bezochten we het reizigerskroegje op de hoek van de straat. Met een liveconcert van Simon & Garfunkel op de achtergrond evalueerden we wat we tot nog toe hadden meegemaakt en gedaan en wat we allemaal nog zouden doen en mee maken.
Inmiddels waren we alweer compleet vergeten dat Chris en Zara nog zouden controleren of wij heel thuis waren gekomen. Toen zij ons echter in het kroegje zagen zitten, waren ze zeer opgelucht. Deze bezorgdheid waren we eigenlijk niet gewend maar toch goed dat er mensen om ons denken. Ze kwamen er even bij zitten en vroegen of we niet met hen mee naar de Perhentians gingen. Hoewel dit wel op de planning lag, hadden wij gezien dat de weersvoorspelling niet heel rooskleurig was; veel regen en harde wind. Hierdoor hadden wij eerder al besloten naar Penang te gaan. We moesten hun aanbod dus afslaan, maar bedankten hen wel voor de bezorgdheid en het aanbod. Na uitwisseling van de nummers, ze zouden ons smsen of het weer goed was, namen we afscheid. Wij bleven nog even zitten en raakten in gesprek met, jawel, mensen uit Friesland. Ze kwamen uit Leeuwarden en waren hier op vakantie. Na hier nog even mee gesproken te hebben gingen we op bed, moe maar voldaan van de trip.
Struikrovers, Penang, zoektocht
De bus zou ons 's middags 14.00 van het hotel oppikken. Dit gaf ons nog een beetje ruimte een kleine trekking te doen. Vlakbij het hotel waren watervallen, die mooi schenen te zijn. Na het vragen van de route aan de eigenaar gingen we op pad. De eigenaar waarschuwde ons echter wel absoluut niet verder te gaan dan de watervallen. Op pad 9, het pad van de waterval, worden al jaren regelmatig mensen mishandeld en overvallen. Het is de politie tot op heden nog niet gelukt de dader ( het is er ' maar ' 1) te pakken. Kennelijk nog nooit van politie in burger gehoord.
Dit maakte ons echter wel nieuwsgierig naar dit pad; wat zou zo'n kleine Aziaat nou bij ons uitrichten? Onderweg hevig fantaserend over wat we met eventuele struikrovers zouden doen, besloten we op locatie het noodlot toch maar niet te tarten en niet verder dan de watervallen te gaan.
Na een bakje koffie en een lunch pakten we de bus naar Penang, het culinaire hart van Maleisie. Na een wilde busrit van wederom vier uur ( alles lijkt hier op vier uur rijden van elkaar te liggen), werden we gedropt in de straat waarvan we dachten dat ons Airbnb-huis moest zijn. Dit was echter een straat van 3 km lang, waardoor we besloten maar een hotel te pakken en morgen het huis te zoeken. Omdat het nationale feestdagen zijn in Maleisie, zat alles vol. Alleen het Church Street Inn hotel was nog leeg. We moesten echter wel een hoge prijs betalen voor een kamer, omdat het dus een feestdag is. Een Chinees meisje bracht, naar wij dachten, uitkomst. Zij verliet het hotel maar had wel voor twee dagen geboekt en vond het geen probleem als wij haar kamer ( G03) gratis gebruikten. De hotello stak hier echter een stokje voor; dit mocht niet omdat het niet op onze naam stond.
Enigszins gefrusteerd maar machteloos moesten we dan toch maar betalen. Vervolgens kregen we kamer G03 toegewezen. We besloten nu zelf ook vervelend te worden en van alles te eisen en klagen dat er niet goed was schoongemaakt. Keurig werd alles opgelost. Na contact met Emily, Airbnb, spraken we af dat zij ons de volgende dag elf uur op zou pikken bij het hotel. Hier wilden we niet langer blijven dan nodig. Nadat alles geregeld was, op zoek naar een locatie om Manchester United tegen Burnley te zien spelen. Helaas was dit weer niet wat we ervan gehoopt hadden, wederom een gelijkspel, waardoor we weer teleurgesteld het cafe moesten verlaten.
We kwamen een soort vreetschuur tegen ( Azie zit er vol mee) die ons erg aansprak. Na het uitzoeken van ons maaltijd, je kon het zo gek niet bedenken of het was er, gingen we zitten. Wat volgde was een van de beste maaltijden die we hier gehad hebben. Dat we hier ook grof voor moesten betalen, hadden we dan ook wel verwacht. Een keer buiten het boekje moest volgens ons echter kunnen.
Erfgoedpand, pinnen, hitte
De volgende dag stonden we keurig klaar voor Emily, die echter te laat was. Het komt zelden voor dat ze hier op tijd zijn, waardoor we nog niet erg ongerust waren. Nadat ze ons een half uur te laat had opgepikt, dropte ze ons bij haar homestay. Een schitterend pand in het werelderfgoed-gedeelte van Penang. Daarbij was het de grootste kamer met de beste bedden en airco die we tot nu toe kregen. In ons nopjes met de super-kamer besloten we even te pinnen om vervolgens wat te eten; door alle drukte hadden we nog niks gegeten.
Na een zoektocht door Penang wisten we geen pinmogelijkheid te vinden, het leek Dronrijp wel. Na enig vragen bij de locals bleek dat er in het winkelcentrum op 15 minuten lopen een Maybank ( enige bank waar we kunnen pinnen) was. Inmiddels was het al 14.00 uur en we hadden nog steeds niet gegeten, waar we normaal al zo'n 3 maaltijden achter de kiezen hebben rond deze tijd. Het laat zich al raden dat we de wanhoop nabij waren en wel gauw wilden eten. Eenmaal bij de Maybank bleek dat de hoeveelheid geld op de lopende rekening niet genoeg was, waardoor we eerst weer terug naar de homestay moesten om geld van spaar- naar lopende rekening over te boeken, wat een drukte.
Om 15.00 uur hadden we dan eindelijk onze eerste maaltijd. Daarbij kwamen we er achter dat het in de winkelcentra veel beter vertoeven was dan buiten. De hitte in Penang is ongekend, we wisten niet waar we het moesten zoeken. We besloten totdat de zon weg was in het winkelcentrum te blijven, waar we ook onze modecollectie nog even uitgebreid hebben. Na een heerlijk bakje koffie in een zaak waar verder geen kop kwam, was het dan eindelijk donker en konden we ons weer op straat begeven. Er scheen hier ergens een voetbalkroeg te zijn en na enig zoeken vonden we deze dan ook. De eigenaar, een oude Chinees, was maar wat blij met onze aanwezigheid en beloofde ons dat, wanneer we later op de avond weer kwamen, we Liverpool- Tottenham konden kijken. Om de beste man maar niet teleur te stellen, gingen we op zijn aanbod in.
Waar Penang bekend staat om de culinaire hawker-stalls ( straattentjes waar je kan eten), wilden wij dit uiteraard testen en verlieten het voetbalkroegje. Een schreeuw van de vrouwelijke bediende trok onze aandacht. Ze stond triomfantelijk met onze tas met kleren te zwaaien, weer waren we (Bauke) de tas vergeten! Gelukkig was de vrouw wel oplettend, waardoor we dit keer onze aanschaf ook daadwerkelijk aan kunnen trekken. Het zoeken van een goed straattentje viel ons echter nog niet mee, deze 'attractie' staat op nummer 1 in de Lonely Planet. Wij kunnen echter niet merken dat we hier nou veel beter eten dan in bijvoorbeeld Kuala Lumpur. Misschien is het verwachtingspatroon wel te hoog.
We wilden het vanavond weer niet te laat maken, zodat we 's ochtends vroeg veel konden doen. Er schijnt van alles in Penang te doen te zijn, dus dit moeten we benutten!
Wanneer het volgende verslag verschijnt weten we nog niet, de laptop is gesneuveld. Hierdoor zijn we afhankelijk van de internetcafe's om jullie van leesvoer te voorzien.
Groet,
A en B
-
06 September 2014 - 17:43
Heit :
Wat een verhaal jongens. Mooie herinneringen worden dit.
Blijf voorzichtig .
Groet
Mams en Heit
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
