Het wel en wee van A en B, deel 7
Door: Auke
Blijf op de hoogte en volg Auke
18 September 2014 | Thailand, Bangkok
Verslapen, bonnetjes en hitte
Hoewel we niet heel laat op bed lagen, werden we (voor ons doen) veel te laat wakker: 10.00 uur! Waarschijnlijk zijn de bedden en de perfecte airco hier debet aan: nog niet eerder hebben we zo'n topkamer gehad.
Zoals gezegd is de laptop kapot, maar vanwege de grote vraag naar nieuwe verslagen hebben we besloten in internetcafe's jullie te voorzien van updates rond de perikelen die wij hier allemaal mee maken.
Daags ervoor hadden we de was gedropt bij een wasserette, tevens internetcafe. Dit kon dus allemaal mooi gecombineerd worden, ware het niet dat Auke het bonnetje kwijt was geraakt. Toch besloten we op goed geluk naar de wasserette te gaan, in de hoop dat met wat bluf- en liegwerk we de was wel konden krijgen.
Na een tekst ingestudeerd te hebben, die volgens ons waterdicht was, kwamen we aan bij de wasserette. Hier deden ze niet supermoeilijk omdat ze in het internetcafe ook nog aan ons konden verdienen.
Al gauw bleek dat het internetcafe niet echt beschikking had over internet; het was dermate traag dat niks wilde laden. Met wat geluk kon dan toch hotmail opgestart worden, waarna het typen kon beginnen: 3 hele weken in geuren en kleuren beschrijven, begin er maar eens aan.
Bauke had geen computer, waardoor hij alles argwanend over de schouder van Auke volgde. Deze kon hier niet zo goed tegen en onder het mom van een writer's block vertrokken we al gauw weer naar het koffiezaakje van de dag ervoor, waar ze prima koffie hadden.
In plaats van 1 bakje koffie bestelden we maar liefst twee per persoon, iets wat de beste man niet had zien aankomen. Ons nog wel tien keer bedankend liepen we het winkelcentrum weer uit. De hitte deed ons besluiten dat we verkoeling zouden zoeken in de homestay, om vervolgens in het donker de Heritage-Walk ( wandeltocht langs cultureel erfgoed) te doen.
Bepakt en bezakt met de Lonely-Planet, driftig foto schietend, trokken we langs al deze panden en bezochten ook nog het best bewaarde fort van Maleisie. We weten niet in wat voor staat de andere forten dan zijn, veel zal het nooit zijn: het enige wat nog stond waren twee muren van een meter hoog en we waren het er beide over eens dat, wanneer Maleisie aangevallen wordt, Penang zomaar overwonnen is.
Na een maaltijd in een courtfood, weer eens wat anders dan een foodcourt, besloten we nog even te blijven zitten. Hoewel het bandje dat optrad nergens naar klonk, was het grappig om te zien hoe overtuigd ze van hun eigen kunnen waren.
Toen twee lokale vrouwen, met meer vingers dan tanden, een charme-offensief op ons inzetten, besloten we het tentje toch te verlaten. Daar moesten we niks van hebben.
Penang Hill, apen, zondvloed, Eredivisie-hoogtepunten
Vandaag wederom vroeg uit de veren. Op voorspraak van Jan Wassenaar zouden we de Penang-hill met een treintje ' beklimmen' om vervolgens te voet de afdaling in te zetten. Na een busrit van een half uur kwamen we aan bij het loket waar de tickets verkocht zouden worden.
Bij het bestuderen van de prijs blijkt dat locals voor vier keer zo goedkoop als toeristen omhoog kunnen en dit schoot Bauke in het verkeerde keelgat. De hele treinrit omhoog sprak hij zijn onvrede uit over deze vorm van oplichterij. Auke moest echter nog wakker worden en kon zich er vooralsnog niet al te druk om maken.
Eenmaal op de top was Bauke weer wat afgekoeld en het was nu zoeken naar de plek om af te dalen. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Voor toeristische attractie nummer 1 op Penang was alles wel verrekte slecht aangegeven. Hier kan Auke dan weer niet tegen en foeterend op de onnozelheid van sommige mensen hier, vonden we dan toch het juiste, dachten we, pad naar beneden.
Daarnaast werd het humeur ook niet beter toen bleek dat alle restaurants op de top en onderweg naar beneden nog dicht waren om deze tijd. Hongerig begonnen we dus aan onze tocht naar beneden, die veel steiler was dan we gedacht en gehoopt hadden.
Ons afvragend wat we hier eigenlijk deden en wat er nou zo leuk aan is, liepen we dus met tegenzin naar beneden. Wel vonden we het vreemd dat, hoewel het op de top druk was, we niemand onderweg de afdaling zagen maken. Terwijl we uitspraken dat iedereen dan wel in het treintje naar beneden ging, hoorden we in een keer geritsel boven ons: Wildlife!
Al snel zagen we een hele apenfamilie van boom naar boom springen, een leuk schouwspel waar we wat foto's van gemaakt hebben. Enigszins tevreden, we hadden toch ' wilde' apen gezien, vervolgden we onze reis en al gauw zagen we een hele familie apen langs de weg zitten.
Waar Auke doorliep, was het Bauke die flink wat foto's aan het schieten was. Of de apen deze paparazzo niet zo op prijs stelden of dat ze niet zo fotogeniek waren, we weten het nog niet. Feit is echter dat de hele groep ons kwam belagen met ontblote tanden, gegil en wilde ' gebaren'. Na een achtervolging van enkele seconden waren we dan weer in veilige haven. We gingen nu zo snel mogelijk naar beneden, niks meer foto's schieten. Heelhuids kwamen we beneden aan en het bleek dus, zoals eigenlijk verwacht kon worden, dat we de verkeerde route hebben genomen. Normaliter kom je in de botanische tuinen aan ( aldus de Lonely Planet) maar wij moesten nog 3 kilometer omlopen voordat we hier waren.
Nu toch wel met een hongerklop hoopten we dat er een restaurantje bij deze botanische tuinen zou zitten. Boven de bergen hing echter ook een donkergrijze tot zwarte wolk, die ons ook deed vrezen voor een nat pak. Snel door de botanische tuinen heen ( mooier dan Kuala Lumpur overigens) en het cafeetje in. Helaas hadden ze hier alleen ijsjes, waardoor ons ontbijt vandaag een cornetto was.
Na het nuttigen van dit ijsje was het gelukkig nog steeds droog, alhoewel de lucht er nog wel als een ' breiwein' bij stond. Een sukkeldrafje naar de bus was tevergeefs; de hel barstte los. Gelukkig was er een restaurantje op enkele tientallen meters, waardoor het sukkeldrafje in een supersprint werd omgezet en we redelijk droog aan ons tweede ontbijt konden beginnen; roti met ei en sambal.
Na dit stevige ontbijt was de regen nog steeds niet opgehouden. De bus kwam echter al snel opdagen, waardoor hele lange wachttijden achterwege bleven. Eenmaal weer terug in Georgetown, hoofdstad Penang, wilden we maar weer een bakje koffie bij onze vriend halen. Teleurgesteld moesten we er echter achter komen dat de beste man, misschien wel door de koffieverkoop van de afgelopen twee dagen, de schammels op een bult had gegooid en is gaan rentenieren in een hutje op de hei. We besloten maar weer naar de homestay te gaan, het was buiten alweer veel te warm.
Tijdens onze wandeltocht van de Penang-Hill hadden we besloten weer naar de Cameron Highlands te gaan; de temperatuur ( niet boven de 20 graden) sprak ons erg aan en daarnaast vinden we trektochten door de bergen ( mits niet te warm) ook wel erg leuk.
Inmiddels liep het ook alweer tegen het einde van de dag, waardoor we weer naar buiten konden om tickets te halen voor de Cameron Highlands. Na enig afdingen kregen we de tickets mee met de mededeling dat we de volgende dag om half 8 voor de verkoper zijn zaakje moesten staan om opgepikt te worden door het shuttle-vervoer; voor het busstation waren we anders nog wel 15 ringgit (4 euro) kwijt, deze beste man bood vervoer aan voor 3 ringgit.
In de zoektocht naar een eettentje, Penang staat bekend om zijn keuken maar wij merken uiteraard weinig verschil tussen het eten in Penang of de Cameron Highlands, kwamen we Daniel samen met zijn vriendin tegen. Daniel hadden we gesproken in Melakka en hij vroeg of we mee uit eten wilden. Char Keow Tiauw schijnt hier de delicatesse te zijn, aldus het duo. Na enig zoeken vonden we dit en het was wel goed te doen. We waren niet lyrisch, maar dat zijn we eigenlijk nooit, zoals u ongetwijfeld gemerkt heeft.
Na het eten namen we weer afscheid van het zeer drukke duo en wilden in alle rust weer in het voetbalcafe van de dagen ervoor zitten. Tot onze grote vreugde stapten we net binnen op het moment dat de Eredivisie-samenvattingen zouden beginnen. Eenmaal op de hoogte van alles wat er binnen Neerlands competitie gebeurt, gingen we weer op een oor want de wekker zou immers, wederom, vroeg gaan!
Ladyboys, medereizigers, steamboat
's Ochtends vroeg keurig op tijd gedropt door Emily op de afgesproken plaats. Na positieve reacties te hebben gegeven op haar homestay, was het nu wachten geblazen op het shuttlevervoer. Dit viel twee locals, die in alle vroegte al dik in de make-up zaten, ook op en ze besloten ons van wat dichterbij te bekijken. Een paradeerde in volle glorie voor ons langs en het was Bauke die de woorden uitsprak dat dit wel eens 'een' kon zijn. We vreesden al met grote vreze ze tegen te komen en nadat 'ze' terugliep, was ook Auke ervan overtuigd dat dit er wel een moest zijn: een ladyboy! Met kippenvel over het hele lichaam keken we bewust de andere kant op, in de hoop dat ze ons met rust zouden laten.
Dit was echter ijdele hoop; al gauw kwam de vriendin/vriend van de eerste ladyboy polshoogte nemen en begroette ons met hoge stem, alhoewel dit niet kon verbloemen dat ze een man was. Vol afgrijzen bleven we stug de andere kant op kijken, onder het mom van doodzwijgen. Hier was hij niet van gediend en probeerde nu met strelingen ons te overtuigen dat we toch een massage van hem moesten hebben. Hier was Auke niet van gediend en vertelde dat hij op moest zouten ( in 't Fries uiteraard, op zo'n moment kan je de juiste Engelse woorden niet vinden). Hij gaf hier, na een scheldkannonade, gehoor aan en we hebben niks meer van ze gehoord, gelukkig maar.
Nadat de shuttlebus gearriveerd was, kwamen we er al gauw achter dat we wederom ( al is het maar voor 75 cent) opgelicht waren. Het busstation dat ver buiten de stad zou zitten, zat op 2 minuten lopen van onze homestay. Ook Auke, wakker door de ladyboy-wekdienst, was er nu klaar mee en werd er even gefoeterd op alles wat touroperator in Azie is.
Eenmaal in de bus was de rust bij Auke en Bauke wedergekeerd; de afspraak is dat er tijdens de busrit zo weinig mogelijk gesproken wordt. Auke wil graag van de omgeving genieten en de gesprekken die we nu al 8 weken hebben gaan met name over onze honden, het kampioensteam in de c1, anekdotes uit het verleden en ga zo maar door. Toch halen we alles met het grootste plezier weer naar voren. Enfin, afspraak is dat er in de bus niet gesproken wordt. Dat Bauke dit soms moeilijk vindt, hij mag graag praten, deert Auke niet. Een poging tot praten wordt met een woeste blik en een snauw afgeweerd.
Onderweg kon Bauke het toch niet laten; hij moest wat zeggen over het aan elkaar friemelende moslim-stel. Auke vertelde hem de ogen dicht te doen, dan zag hij het niet. De ergernis was echter dermate groot dat Bauke er wat van zou zeggen. Kalmerende woorden van Auke brachten hem dan toch op andere ideeen en toch maar met de stoel achterover te gaan.
Eenmaal weer terug in de Cameron-Highlands ( zelfde hotel), besloten we meteen te 'hiken'. Volgens de eigenaar was pad 10 en 12 een prima tocht voor 3 uurtjes. Na een verlate lunch dan maar op pad. Het was even zoeken naar het juiste pad ( Begon in de tuin van een local) maar eenmaal gevonden waren we al snel in de bush-bush. Wat dat gerommel boven ons was, wisten we niet. We zagen vrij weinig. Eenmaal op de top zagen we dat we midden in een onweersbui zaten en we besloten snel weer naar beneden te gaan. Binnen 1,5 uur hadden we deze tocht gecompleteerd, makkie.
Na deze tocht even snel douchen en een hapje eten. Bij het passeren van een restaurant zagen we dat het hier erg druk was. Nadat het personeel even vakkundig een tafeltje en stoelen in elkaar zette,namen we zitting. Meteen werden we door een Nederlands stelletje aangesproken; of wij hier toevallig ook voor de steamboat kwamen. Met de vraag wat dat nou was, keken ze ons verbaasd aan: Weten jullie dat niet? Na uitleg en positieve reacties bleek dat dit gewoon een soort fondue is, maar dan met kippenbouillon en tom-yam soep ( geen idee wat 't is). Iedereen was echter dermate lyrisch, dat wij dit ook maar moesten proberen, hopend op een goede afloop. Nadat ons werd uitgelegd wat alles was, van kwal tot rund, begonnen we dan met 'steamboaten'. We kunnen er kort over zijn; het smaakte nergens naar.
De nazit was echter wel erg gezellig. We konden erg lachen om het Nederlandse stelletje en zij om ons. Zij hadden echter een grotere trektocht dan wij gemaakt en gingen toch maar op bed; stond morgen weer van alles op het programma. Er kwamen nog twee Nederlandse meiden bij ons zitten; een vakantieganger en iemand die voor haar werk reizen samenstelt en onder het mom van reis uitproberen was ze nu zelf alles aan het ervaren hier om tot een zo goed mogelijk advies te komen voor haar klanten.
Zij hadden echter veel meer gereisd dan wij en beveelden ons Thailand aan, met name de natuur schijnt er erg mooi te zijn. Dit zou betekenen dat we Taman Negara ( Grootste natuurpark Maleisie) en Belum ( natuurpark met grootste kans op wildlife maar wel heel duur) konden overslaan. We besloten hun advies aan te nemen en na het vertellen van al onze perikelen, plannen, bijgestelde plannen, bijgestelde bijgestelde plannen etc. moesten ze erg lachen maar vertelden wel: ' een reis kun je niet plannen, dit overkomt je'. Al deze wijsheid werd ons wat te veel en we besloten naar het reizigerscafe te gaan, waar we eerder al konden genieten van dvd-concerts. Besprekend hoe en wat we dan nu gingen doen, besloten we dat Thailand voor 3 weken zou worden aangedaan.
Blog, wandelen, wilde dieren
's Ochtends natuurlijk weer vroeg van bed af. Niet om te wandelen, maar om de ellenlange blog af te ronden. Na twee uur herinneringen ophalen, vonden we het mooi geweest. Het liep al tegen het middaguur aan en de voorgestelde route ( pad 4,5,6,7) zou minstens 6 uur in beslag nemen en dan zouden we het supersnel moeten doen, aldus de eigenaar van het hotel. Na enig speurwerk vonden we dan toch het juiste pad en konden we om 13.00 uur beginnen aan onze tocht. Al snel bleek deze tocht langer en zwaarder te zijn dan verwacht, daarbij was het ook nog erg heet voor Cameron Highlands-begrippen. Gevolg was dat ons flesje water binnen het uur al op was en we zaten nog niet eens op een kwart; begon goed!
Naarmate we verder het bos ingingen, kwamen we steeds minder mensen tegen. Nadat we eindelijk van pad 6 waren ( het langste pad) kwamen we dan aan op pad 2 en 3. Vanaf hier zou het nog zo'n 1,5 uur lopen zijn naar het dorp. Naar ons idee zaten we midden in de rimboe en dit idee werd versterkt toen er een grote pootafdruk zichtbaar werd in de modder: een luipaard? Jaguar? We wisten het niet. Feit was echter wel dat het dier het zelfde pad nam als wij, want overal waren de pootafdrukken te zien. In afwachting van wat komen ging, besloten we dapper verder te gaan. Na grote fantasieen over wat voor beest het wel niet was, bleven we bij elke hoek staan om te zien of het dier voor ons liep. Toen er op een gegeven moment ook gewoon voetafdrukken in de grond verschenen en er een grote hondenkeutel op het pad lag, wisten we genoeg: geen wild dier, maar een hond met zijn baasje.
Teleurgesteld ( we willen zo graag wilde dieren zien) maakten we ons op voor de laatste afdaling. Na het passeren van een grote tempel, waren we weer terug in de bewoonde wereld en dat binnen 3 uurtjes. We vroegen ons nu af wat het gemiddelde tempo van die wandelaars is en of ze onderweg misschien een dutje of iets dergelijks deden. Veel langzamer konden we in onze beleving niet lopen.
Eenmaal terug in Tanah Rata zouden we tickets boeken voor Langkawi. Daar bleek dat dit niet ging en we eerst naar Penang moesten, daar slapen en dan vanuit Penang de boot naar Langkawi pakken. Na even op te frissen en weer te eten ( geen steamboat voor ons dit keer) weer even met de blog bezig.
Blog, weerzien, voetbalkroeg
Omdat de blog de avond ervoor weer niet was afgerond, moesten we vanochtend weer met het verhaal bezig, het neemt ook nog veel tijd in beslag! Nadat het verhaal dan eindelijk klaar en geupload was, konden we nog even eten inslaan om weer met de bus naar Penang te vertrekken, de tweede keer al. Bij het instappen van de bus zag Bauke zijn favoriete moslim-stelletje weer in onze bus zitten. Precies op dezelfde plek als drie dagen ervoor. Wij besloten nu iets verder naar achteren te zitten om Bauke ook zijn rust te gunnen.
Net voor aankomst in Penang was er nog even verwarring. Onze niet-Engels sprekende chauffeur probeerde ons iets duidelijk te maken. Na een kwartier lang van proberen bleek dat de bus, dit maakten we er maar van, kapot was en we moesten overstappen in een andere die ook naar Penang ging. Uiteraard gaven we gehoor aan het verzoek van de beste man; zo lang wij maar in Penang komen.
Na aankomst aldaar werden we benaderd door een reiziger of we een taxi wilden splitten. Verbaasd keken we hem aan. ' Wij pakken het OV', was ons antwoord. De reiziger besefte dat dit goedkoper was en zou met ons meegaan. Na hem wegwijs gemaakt te hebben in Penang en hem het juiste hostel te hebben gewezen, wilden wij naar een hotel dat Bauke was opgevallen in Chinatown. Het bleek erg goedkoop te zijn, past dus precies in ons straatje. Na weer even in het voetbalkroegje te hebben gezeten, wel vastigheid in de rituelen houden, en een hapje eten vonden we het voor vandaag weer mooi geweest. Morgen op naar Langkawi, het laatste station in Maleisie.
Boerende passagiers, zeebonken, belastingvrij
De boot zou vertrekken om 08.00 uur. Daar we pas half 8 klaar waren met inpakken en alle andere bezigheden, moesten we ons nog enigszins haasten in de spoelende regen en harde wind. Het kopen van een kaartje ging tenslotte ook niet helemaal goed. Waar in Nederland alles gewoon bij de boot verkocht wordt ( en wat in onze ogen ook het meest handige is), is het hier regel dat alles door kantoors geregeld wordt. Na een sprint naar een kantoor dichtbij en tickets gekocht te hebben dan toch nog op tijd voor de boottrip.
Deze zou minder fijn worden dan verwacht. Nadat de passagier achter ons ( U moet zich voorstellen een man van zo'n 45 jaar, 200 kilo, niet al te hygienisch), kwamen we er al gauw achter dat deze man vrij pittig had ontbeten en hier knap last van had. Meerdere boeren van diep uit de maag ( en misschien nog wel dieper) kwamen onze kant uit. Het laat zich raden dat dit niet erg lekker rook en met het shirt over de neus begon de boottrip.
Toen de man al zijn gassen eenmaal kwijt was, hoopten we nu wat uit te kunnen rusten en wat te slapen. Nadat er een man met tasjes rondliep, besloten we echter wakker te blijven. Waarom zouden deze tasjes uitgedeeld worden? Al snel bleek waarom: Aziaten zijn niet echt zeebonken. Nadat iedereen lachend begon aan de trip, was dit lachen ( zodra we de haven uit waren) de mensen snel vergaan. De tasjesman had een goede dag vandaag en vrijwel alles op de boot was zeeziek. Vooral de vrouw achter ons had het erg moeilijk en liet dit duidelijk horen. Van slapen kwam niks, we moesten in opperste staat van paraatheid zijn om niet geraakt te worden door eventuele rondspattende druppen kots. Helaas rook dit hele festijn nog minder dan de boer-latende man, die van zeeziekte gelukkig geen last had.
Na twee uur was dit tripje dan eindelijk voorbij en konden we de frisse lucht weer in. Een stel Duitsers vroeg of we taxi wilden delen, zij hadden al een homestay waar wij misschien ook wel konden slapen. We besloten dit te doen en kwamen al snel aan bij het Soluna-guesthouse, dat werkelijk schitterend was. Ruime kamers, airco, goede (enkele) bedden en aardig personeel.
Na het eiland even verkend te hebben, zochten we verkoeling in de Starbucks want ook hier is het buiten weer bloedheet. Na een bakje koffie dan maar naar het strand, want dat schijnt hier erg groot te zijn en er is bovendien nachtleven, iets wat ons toch wel aanspreekt. Eenmaal op de menukaart kijkend komen we er achter dat alles hier spotgoedkoop is, zelfs het bier. Navraag levert op dat het hier belastingvrij is, waardoor ook bier weer betaalbaar wordt. Hoewel met mate, maakten we hier even gebruik aan en bleven hier tot in de nacht zitten. We hadden alles voor de volgende dag al geregeld: scooter, route, proviand en een kaart van het eiland. Wat kon er misgaan?
Regen, regen en nog eens regen
Het enige aspect dat we niet in de hand hebben is het weer. Bestudering van de weergegevens leverde op dat het regenseizoen is op Langkawi tot half september. Het venijn zit 'm in de staart, zoals dat zo mooi gezegd wordt, en dat merkten we. Hoosbuien, windstoten; het leek niet erg rooskleurig. Kai en Silvia, onze buren, vertelden echter dat het droog zou worden vanaf 13.00 uur en inderdaad, het werd droog. Snel op de scooter en gaan! Dit gaan ging echter niet zo snel als gehoopt; Auke zijn scooter had moeite om de 40 km/u te halen. Dit tot groot plezier van Bauke, die hem de gek aanstak door rondjes om hem heen te rijden, foto's en video's makend van een chagrijnige Auke. Na 3 km vond Auke het mooi geweest. De hoop dat zijn scooter moest opwarmen, was nu ook verloren gegaan en we keerden terug naar de homestay met de mededeling dat deze scooter niet zo snel ging als gehoopt. Haar excuses aanbiedend gaf de eigenaresse me een andere scooter, deze leek iets sneller te gaan. Op de snelweg moest dit even uitgeprobeerd worden en zo werd Bauke, die op topsnelheid lag, met gemak ingehaald. Deze scooter tikte de 110 gewoon aan, iets anders dan de Yamaha's en Honda's in Holland. Nu was het Auke die de lakens uitdeelde, ditmaal tot ongenoegen van Bauke, die vertelde dat we beter niet zo hard konden rijden omdat de benzine dan wel heel snel zou gaan.
De Seven-Wells Waterval stond op het programma. Al snel hadden we deze gevonden. Bauke kwam er achter dat hij naar beneden kon glijden en deed dit met het plezier van een klein kind. Ondertussen stapelden zich weer donkere wolken op boven onze hoofden en we besloten te verkassen. Dit gebeurde echter te laat; al bij de afdaling viel het met bakken uit de lucht en we besloten te schuilen bij de grote waterval, die wel erg mooi was en door het regenseizoen ook erg groot. Nadat het dan toch wat opklaarde, pakten we de scooter en reden snel naar het huisje in de stromende regen. Gelukkig werd het weer 's avonds nog wat beter en konden we nog even op het strand kijken en droog een hapje eten.
Weer regen, 'nachtleven'
Vandaag zouden de weergoden ons iets gunstiger gestemd zijn. Hoewel het 's ochtends nog flink regende tot een uur of 10 leek het hierna op te knappen. Snel op het scootertje om even een ontbijt te scoren en het eiland rond te rijden, op zoek naar watervallen en andere bezienswaardigheden. We zaten echter nog niet te eten of het viel alweer met bakken uit de hemel. We besloten weer snel naar het huisje te rijden om op drogere tijden te wachten. Kai en Silvia wachtten ook onder het afdakje bij de homestay, zij kwamen weer met de verlossende woorden dat het 11.30 weer droog zou zijn, gelukkig!
Ze bleken gelijk te hebben; het werd ( en bleef) droog. Na een dagje over het eiland rijden een aantal dingen bezocht, van watervallen tot Eagle Square, een plein met een gigantisch standbeeld van, jawel, een adelaar.Na deze tocht weer richting het huisje, we hadden allemaal aanplakbiljetten gezien van een optreden van een liveband, niet ver van onze homestay. Opfrissen en die kant op. Al snel bleek dat de artiesten van de liveband de enige aanwezigen waren in de zaal, doet ons denken aan onze voormalige dorpskroeg de Black Horse. Teleurgesteld, doch optimistisch ( want volgende dag immers fit) gingen we richting homestay om een goede nachtrust te pakken om de laatste dag nog meer van het eiland te bekijken.
Regen, jachtcursus, discussies, Nederlands elftal
Verrassend, ook vandaag kwam de regen weer met grote bakken uit de hemel vallen. Nu wisten Kai en Silvia het ook niet meer, zelfs hun weerprogramma vertelde dat het bijna de hele dag zou regenen. Wat moesten we nu? Zoals gezegd gaan onze gesprekken vaak over hetzelfde; onder andere de jachthonden zijn vaak een onderwerp van gesprek. Zo is bij Auke thuis Bor in opleiding voor de jachthond en kent Bauke inmiddels elke czesky-fousek fokker, stamboom, toppers en floppers. Dat vanuit het thuisfront dan zo nu en dan ook nog doorsijpelt dat Ruurd en Clemence met een puppy bezig zijn, zint Bauke allerminst. Enfin, een jachthond is echter bedoeld voor de jacht. Hoewel het voornemen er altijd al was, maakten we elkaar nu zo gek ( wat moesten we anders) dat we meteen maar geregeld hebben dat we komend jaar voor onze jachtakte gaan om zo de komende jaren samen met onze honden de wei in te trekken.
Aan het einde van de dag werd het dan toch iets droger. Morgen zouden we naar Thailand, er moest uiteraard nog wel een Lonely Planet voor dit land komen. Bedoeling was om deze hier nog te kopen maar een editie van 2007 was ons te oud, bovendien zag deze er niet zo leuk uit om te lezen, dit kwam in Thailand allemaal nog wel. Inmiddels viel het alweer met bakken uit de lucht, het blijft hier niet langer droog dan zo'n 2 uur.We besloten weer naar ons favoriete kroegje te gaan aan het strand om hier Maleisie af te sluiten. Toevallig zaten Kai en Silvia hier ook en die kwamen er bij zitten en we bleven, althans voor ons doen, nog erg lang zitten, met meerdere discussies en openbaringen tot gevolg.
Zo kwamen we erachter dat Kelly van Big Brother compleet omgebouwd is, dit was voor ons iets compleet nieuws. Een ladyboy waarvan je niet meer ziet of het een lady of boy is.. Met Thailand in het achterhoofd ( waar moesten we ze dan aan herkennen) werden we toch wat angstig. Zeker nadat Kai vertelde dat sommige mannen toch wel heel mooi en echt er uit zagen. We moesten er niet aan denken en besloten met geen enkele Thai(se) te praten, lekker op safe!
Toen het weer een beetje droog was, snel richting homestay. Het was bijna 02.00 uur en dan zou het Nederlands elftal aftrappen tegen Tsjechie. Het resultaat kent u inmiddels wel, door een blunder van Janmaat een nederlaag. Dit mocht echter de pret niet drukken en na een zeer geslaagde avond zochten we ons bed op om de volgende dag richting Thailand te gaan.
Richting Thailand, schema, doodszonde
Na uitwisseling van de contactgegevens met Kai en Silvia namen we afscheid van hen, op naar Thailand! De geregelde taxi stond keurig op tijd klaar en bracht ons naar de terminal. Na enig zoeken vonden we toch de juiste boot en konden we, benieuwd naar het verloop van de reis met het oog op de eerdergenoemde zeebonken, richting Satun, Thailand.
Gelukkig bleef het weer rustig en lag de zee er als een spiegel bij. Er was wel wat onrust op de boot toen de motoren uitvielen en we stuurloos op het water lagen. Het manco was echter snel gerepareerd, waardoor we verder konden richting bestemming.
We zouden in Satun verblijven om dan de volgende dag richting Koh Phangan ( bekend van de volle-maan feesten, althans dat schijnt) te gaan. Een touroperator, daar hadden we ze al weer, raadde ons dit af. Er waren weinig hostels in de buurt en we konden beter naar Hatyai, een grotere stad. Vanuit hier vertrok de bus naar Koh Phangan. We hadden niet zin in al te veel gezeur en besloten op de man zijn aanbod in te gaan. We werden met nog 10 man (?), vrouwen(?), we weten het niet, in een klein busje gestopt. Hier kwam na twee uur rijden eindelijk een eind aan. Na snel een hotel gevonden te hebben nog even in Hatyai kijken. Al snel zagen we hier voor het eerst de sekstoeristen; voornamelijk Engelsen met veel te jonge Thaise meisjes. Wij vonden het echter niet erg, elk Thais meisje dat bezet is valt ons in ieder geval niet lastig.
Eenmaal in het winkelcentrum beseften we dat we doodszonde nummer 1 voor backpackers waren begaan: we hadden nog geen Lonely Planet voor het land waarin we verbleven. Koortsachtig gingen we op zoek naar een Lonely Planet, de reizigersbijbel. In de eerste beste boekshop zagen we echter dat we doodszonde nummer 2 moesten begaan om doodszonde nummer 1 goed te maken: 20 euro voor een voorwerp betalen. We besloten het zonder te doen; internet biedt ook soelaas. Na nog verdwaald te zijn in Hatyai, vonden we gelukkig het hotel weer. Alle straatjes lijken hier op elkaar.
Reisdag, feesteiland?
Vandaag dan eindelijk op naar Koh Phangan, volgens Kai en Silvia het feesteiland van Azie; de verwachtingen waren hooggespannen. Na 3 uur wachten op de grote bus konden we dan eindelijk vertrekken richting Donsak, vanwaar de veerboot gaat. Na een superlange busrit ( 6,5 uur) moesten we nog rennen om de laatste boot te halen. Gelukkig lukte dit en geestelijk gingen we ons alvast voorbereiden op wat zou komen.
De aankomst op het eiland bood niet veel hoop; alle winkeltjes en hostels waren dicht, de straten leeg en verlaten. Navraag leverde op dat dit wel echt Koh Phangan was. Bedroefd en gedesillusioneerd pakten we de eerste beste guesthouse; de Tolzer Hutte, een Duitse hut! Een Nederlander die op Koh Phangan woont, vertelde ons dat we twee dagen te laat waren. Toen was de full-moon party en in de aanloop er naartoe zijn ook altijd grote feesten. Het eiland komt nu even 5 dagen tot rust om zich op te laden voor de half-moon party. Net in die tijd zitten wij dus hier, beetje jammer! Gelukkig was de kamer en met name het bed wel prima, een goede nachtrust is ook belangrijk.
'Watervallen', veranderd schema, Bangkok
Na een goede nachtrust werden we fit wakker. Na het huren van een scooter en uitgebreid de schadelijst langs te lopen, het lijkt hier allemaal net wat 'naaieriger' dan Maleisie en Indonesie, konden we op verkenning. Haad Rin Beach, een strand op 10 km van ons huisje, lijkt nog wat te beleven. Dit wilden we even bekijken om te zien of we hier 's avonds even naar toe zouden. Na een tochtje van een half uur kwamen we hier aan en het leek veelbelovend; veel discotheken, barretjes en strandtenten. Zeker een bezoekje waard.
Nu gingen we naar de watervallen, althans dat was de bedoeling om deze te zien. Het enige wat we zagen was een stapel rotsblokken, waar een heel klein stroompje water vanaf kwam. Na de oostkust nog even bekeken te hebben, gingen we weer terug richting homestay. De eigenaar vertelde ons dat de watervallen veel groter aangekondigd zijn dan ze daadwerkelijk zijn. Het regent praktisch nooit op Koh Phangan, waardoor er ook geen watervallen zijn.
Na het bezoeken van wat strandtenten, in de hoop op gezelligheid, zagen we in de namiddag allemaal mensen ( eindelijk!) naar het strand komen. Deze bleken hier echter met een heel ander doel te zijn dan wij. Al snel stond alles letterlijk op z'n kop en kregen we een ware yoga-demonstratie. Mensen in rare houdingen, met de kop in het zand, torentje bouwen en weten wij niet wat nog meer. Hier moesten we maar snel weg, dit was te zweverig.
Na het bezoeken van een voedselmarkt en het nuttigen van loempia's, sushi en andere hapjes gingen we weer naar Haad Rin Beach, kijken of het er zo gezellig was als gehoopt. Dit laat zich raden; wij waren wederom de enige op het strand. In overleg met elkaar besloten we Koh Tao, het relax-eiland, over te slaan; relaxen hadden we hier al gedaan om zo naar Bangkok te gaan. Over twee weken gaan we ook alweer naar huis en er is dus enige haast gebaat bij ons reisschema.
Er werd ons verteld dat de boot al vroeg zou gaan: 05.00 uur. We besloten maar snel op bed te gaan. Om 00.30 werd Bauke echter ruw gewekt door rare geluiden vanaf de wc. Onderzoek leverde op dat Auke de rare geluiden produceerde; de maag was het niet helemaal eens met de aankopen die hij had gedaan op de nachtmarkt. Gelukkig bleef het bij dit enige akkefietje maar besloten we wel later de boot te pakken, we zouden Bangkok voor de avond toch niet meer redden.
Iets later kochten we een ticket naar Bangkok. We zullen hier pas de volgende dag aankomen, een lange reis voor de boeg dus!
A en B
Hoewel we niet heel laat op bed lagen, werden we (voor ons doen) veel te laat wakker: 10.00 uur! Waarschijnlijk zijn de bedden en de perfecte airco hier debet aan: nog niet eerder hebben we zo'n topkamer gehad.
Zoals gezegd is de laptop kapot, maar vanwege de grote vraag naar nieuwe verslagen hebben we besloten in internetcafe's jullie te voorzien van updates rond de perikelen die wij hier allemaal mee maken.
Daags ervoor hadden we de was gedropt bij een wasserette, tevens internetcafe. Dit kon dus allemaal mooi gecombineerd worden, ware het niet dat Auke het bonnetje kwijt was geraakt. Toch besloten we op goed geluk naar de wasserette te gaan, in de hoop dat met wat bluf- en liegwerk we de was wel konden krijgen.
Na een tekst ingestudeerd te hebben, die volgens ons waterdicht was, kwamen we aan bij de wasserette. Hier deden ze niet supermoeilijk omdat ze in het internetcafe ook nog aan ons konden verdienen.
Al gauw bleek dat het internetcafe niet echt beschikking had over internet; het was dermate traag dat niks wilde laden. Met wat geluk kon dan toch hotmail opgestart worden, waarna het typen kon beginnen: 3 hele weken in geuren en kleuren beschrijven, begin er maar eens aan.
Bauke had geen computer, waardoor hij alles argwanend over de schouder van Auke volgde. Deze kon hier niet zo goed tegen en onder het mom van een writer's block vertrokken we al gauw weer naar het koffiezaakje van de dag ervoor, waar ze prima koffie hadden.
In plaats van 1 bakje koffie bestelden we maar liefst twee per persoon, iets wat de beste man niet had zien aankomen. Ons nog wel tien keer bedankend liepen we het winkelcentrum weer uit. De hitte deed ons besluiten dat we verkoeling zouden zoeken in de homestay, om vervolgens in het donker de Heritage-Walk ( wandeltocht langs cultureel erfgoed) te doen.
Bepakt en bezakt met de Lonely-Planet, driftig foto schietend, trokken we langs al deze panden en bezochten ook nog het best bewaarde fort van Maleisie. We weten niet in wat voor staat de andere forten dan zijn, veel zal het nooit zijn: het enige wat nog stond waren twee muren van een meter hoog en we waren het er beide over eens dat, wanneer Maleisie aangevallen wordt, Penang zomaar overwonnen is.
Na een maaltijd in een courtfood, weer eens wat anders dan een foodcourt, besloten we nog even te blijven zitten. Hoewel het bandje dat optrad nergens naar klonk, was het grappig om te zien hoe overtuigd ze van hun eigen kunnen waren.
Toen twee lokale vrouwen, met meer vingers dan tanden, een charme-offensief op ons inzetten, besloten we het tentje toch te verlaten. Daar moesten we niks van hebben.
Penang Hill, apen, zondvloed, Eredivisie-hoogtepunten
Vandaag wederom vroeg uit de veren. Op voorspraak van Jan Wassenaar zouden we de Penang-hill met een treintje ' beklimmen' om vervolgens te voet de afdaling in te zetten. Na een busrit van een half uur kwamen we aan bij het loket waar de tickets verkocht zouden worden.
Bij het bestuderen van de prijs blijkt dat locals voor vier keer zo goedkoop als toeristen omhoog kunnen en dit schoot Bauke in het verkeerde keelgat. De hele treinrit omhoog sprak hij zijn onvrede uit over deze vorm van oplichterij. Auke moest echter nog wakker worden en kon zich er vooralsnog niet al te druk om maken.
Eenmaal op de top was Bauke weer wat afgekoeld en het was nu zoeken naar de plek om af te dalen. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Voor toeristische attractie nummer 1 op Penang was alles wel verrekte slecht aangegeven. Hier kan Auke dan weer niet tegen en foeterend op de onnozelheid van sommige mensen hier, vonden we dan toch het juiste, dachten we, pad naar beneden.
Daarnaast werd het humeur ook niet beter toen bleek dat alle restaurants op de top en onderweg naar beneden nog dicht waren om deze tijd. Hongerig begonnen we dus aan onze tocht naar beneden, die veel steiler was dan we gedacht en gehoopt hadden.
Ons afvragend wat we hier eigenlijk deden en wat er nou zo leuk aan is, liepen we dus met tegenzin naar beneden. Wel vonden we het vreemd dat, hoewel het op de top druk was, we niemand onderweg de afdaling zagen maken. Terwijl we uitspraken dat iedereen dan wel in het treintje naar beneden ging, hoorden we in een keer geritsel boven ons: Wildlife!
Al snel zagen we een hele apenfamilie van boom naar boom springen, een leuk schouwspel waar we wat foto's van gemaakt hebben. Enigszins tevreden, we hadden toch ' wilde' apen gezien, vervolgden we onze reis en al gauw zagen we een hele familie apen langs de weg zitten.
Waar Auke doorliep, was het Bauke die flink wat foto's aan het schieten was. Of de apen deze paparazzo niet zo op prijs stelden of dat ze niet zo fotogeniek waren, we weten het nog niet. Feit is echter dat de hele groep ons kwam belagen met ontblote tanden, gegil en wilde ' gebaren'. Na een achtervolging van enkele seconden waren we dan weer in veilige haven. We gingen nu zo snel mogelijk naar beneden, niks meer foto's schieten. Heelhuids kwamen we beneden aan en het bleek dus, zoals eigenlijk verwacht kon worden, dat we de verkeerde route hebben genomen. Normaliter kom je in de botanische tuinen aan ( aldus de Lonely Planet) maar wij moesten nog 3 kilometer omlopen voordat we hier waren.
Nu toch wel met een hongerklop hoopten we dat er een restaurantje bij deze botanische tuinen zou zitten. Boven de bergen hing echter ook een donkergrijze tot zwarte wolk, die ons ook deed vrezen voor een nat pak. Snel door de botanische tuinen heen ( mooier dan Kuala Lumpur overigens) en het cafeetje in. Helaas hadden ze hier alleen ijsjes, waardoor ons ontbijt vandaag een cornetto was.
Na het nuttigen van dit ijsje was het gelukkig nog steeds droog, alhoewel de lucht er nog wel als een ' breiwein' bij stond. Een sukkeldrafje naar de bus was tevergeefs; de hel barstte los. Gelukkig was er een restaurantje op enkele tientallen meters, waardoor het sukkeldrafje in een supersprint werd omgezet en we redelijk droog aan ons tweede ontbijt konden beginnen; roti met ei en sambal.
Na dit stevige ontbijt was de regen nog steeds niet opgehouden. De bus kwam echter al snel opdagen, waardoor hele lange wachttijden achterwege bleven. Eenmaal weer terug in Georgetown, hoofdstad Penang, wilden we maar weer een bakje koffie bij onze vriend halen. Teleurgesteld moesten we er echter achter komen dat de beste man, misschien wel door de koffieverkoop van de afgelopen twee dagen, de schammels op een bult had gegooid en is gaan rentenieren in een hutje op de hei. We besloten maar weer naar de homestay te gaan, het was buiten alweer veel te warm.
Tijdens onze wandeltocht van de Penang-Hill hadden we besloten weer naar de Cameron Highlands te gaan; de temperatuur ( niet boven de 20 graden) sprak ons erg aan en daarnaast vinden we trektochten door de bergen ( mits niet te warm) ook wel erg leuk.
Inmiddels liep het ook alweer tegen het einde van de dag, waardoor we weer naar buiten konden om tickets te halen voor de Cameron Highlands. Na enig afdingen kregen we de tickets mee met de mededeling dat we de volgende dag om half 8 voor de verkoper zijn zaakje moesten staan om opgepikt te worden door het shuttle-vervoer; voor het busstation waren we anders nog wel 15 ringgit (4 euro) kwijt, deze beste man bood vervoer aan voor 3 ringgit.
In de zoektocht naar een eettentje, Penang staat bekend om zijn keuken maar wij merken uiteraard weinig verschil tussen het eten in Penang of de Cameron Highlands, kwamen we Daniel samen met zijn vriendin tegen. Daniel hadden we gesproken in Melakka en hij vroeg of we mee uit eten wilden. Char Keow Tiauw schijnt hier de delicatesse te zijn, aldus het duo. Na enig zoeken vonden we dit en het was wel goed te doen. We waren niet lyrisch, maar dat zijn we eigenlijk nooit, zoals u ongetwijfeld gemerkt heeft.
Na het eten namen we weer afscheid van het zeer drukke duo en wilden in alle rust weer in het voetbalcafe van de dagen ervoor zitten. Tot onze grote vreugde stapten we net binnen op het moment dat de Eredivisie-samenvattingen zouden beginnen. Eenmaal op de hoogte van alles wat er binnen Neerlands competitie gebeurt, gingen we weer op een oor want de wekker zou immers, wederom, vroeg gaan!
Ladyboys, medereizigers, steamboat
's Ochtends vroeg keurig op tijd gedropt door Emily op de afgesproken plaats. Na positieve reacties te hebben gegeven op haar homestay, was het nu wachten geblazen op het shuttlevervoer. Dit viel twee locals, die in alle vroegte al dik in de make-up zaten, ook op en ze besloten ons van wat dichterbij te bekijken. Een paradeerde in volle glorie voor ons langs en het was Bauke die de woorden uitsprak dat dit wel eens 'een' kon zijn. We vreesden al met grote vreze ze tegen te komen en nadat 'ze' terugliep, was ook Auke ervan overtuigd dat dit er wel een moest zijn: een ladyboy! Met kippenvel over het hele lichaam keken we bewust de andere kant op, in de hoop dat ze ons met rust zouden laten.
Dit was echter ijdele hoop; al gauw kwam de vriendin/vriend van de eerste ladyboy polshoogte nemen en begroette ons met hoge stem, alhoewel dit niet kon verbloemen dat ze een man was. Vol afgrijzen bleven we stug de andere kant op kijken, onder het mom van doodzwijgen. Hier was hij niet van gediend en probeerde nu met strelingen ons te overtuigen dat we toch een massage van hem moesten hebben. Hier was Auke niet van gediend en vertelde dat hij op moest zouten ( in 't Fries uiteraard, op zo'n moment kan je de juiste Engelse woorden niet vinden). Hij gaf hier, na een scheldkannonade, gehoor aan en we hebben niks meer van ze gehoord, gelukkig maar.
Nadat de shuttlebus gearriveerd was, kwamen we er al gauw achter dat we wederom ( al is het maar voor 75 cent) opgelicht waren. Het busstation dat ver buiten de stad zou zitten, zat op 2 minuten lopen van onze homestay. Ook Auke, wakker door de ladyboy-wekdienst, was er nu klaar mee en werd er even gefoeterd op alles wat touroperator in Azie is.
Eenmaal in de bus was de rust bij Auke en Bauke wedergekeerd; de afspraak is dat er tijdens de busrit zo weinig mogelijk gesproken wordt. Auke wil graag van de omgeving genieten en de gesprekken die we nu al 8 weken hebben gaan met name over onze honden, het kampioensteam in de c1, anekdotes uit het verleden en ga zo maar door. Toch halen we alles met het grootste plezier weer naar voren. Enfin, afspraak is dat er in de bus niet gesproken wordt. Dat Bauke dit soms moeilijk vindt, hij mag graag praten, deert Auke niet. Een poging tot praten wordt met een woeste blik en een snauw afgeweerd.
Onderweg kon Bauke het toch niet laten; hij moest wat zeggen over het aan elkaar friemelende moslim-stel. Auke vertelde hem de ogen dicht te doen, dan zag hij het niet. De ergernis was echter dermate groot dat Bauke er wat van zou zeggen. Kalmerende woorden van Auke brachten hem dan toch op andere ideeen en toch maar met de stoel achterover te gaan.
Eenmaal weer terug in de Cameron-Highlands ( zelfde hotel), besloten we meteen te 'hiken'. Volgens de eigenaar was pad 10 en 12 een prima tocht voor 3 uurtjes. Na een verlate lunch dan maar op pad. Het was even zoeken naar het juiste pad ( Begon in de tuin van een local) maar eenmaal gevonden waren we al snel in de bush-bush. Wat dat gerommel boven ons was, wisten we niet. We zagen vrij weinig. Eenmaal op de top zagen we dat we midden in een onweersbui zaten en we besloten snel weer naar beneden te gaan. Binnen 1,5 uur hadden we deze tocht gecompleteerd, makkie.
Na deze tocht even snel douchen en een hapje eten. Bij het passeren van een restaurant zagen we dat het hier erg druk was. Nadat het personeel even vakkundig een tafeltje en stoelen in elkaar zette,namen we zitting. Meteen werden we door een Nederlands stelletje aangesproken; of wij hier toevallig ook voor de steamboat kwamen. Met de vraag wat dat nou was, keken ze ons verbaasd aan: Weten jullie dat niet? Na uitleg en positieve reacties bleek dat dit gewoon een soort fondue is, maar dan met kippenbouillon en tom-yam soep ( geen idee wat 't is). Iedereen was echter dermate lyrisch, dat wij dit ook maar moesten proberen, hopend op een goede afloop. Nadat ons werd uitgelegd wat alles was, van kwal tot rund, begonnen we dan met 'steamboaten'. We kunnen er kort over zijn; het smaakte nergens naar.
De nazit was echter wel erg gezellig. We konden erg lachen om het Nederlandse stelletje en zij om ons. Zij hadden echter een grotere trektocht dan wij gemaakt en gingen toch maar op bed; stond morgen weer van alles op het programma. Er kwamen nog twee Nederlandse meiden bij ons zitten; een vakantieganger en iemand die voor haar werk reizen samenstelt en onder het mom van reis uitproberen was ze nu zelf alles aan het ervaren hier om tot een zo goed mogelijk advies te komen voor haar klanten.
Zij hadden echter veel meer gereisd dan wij en beveelden ons Thailand aan, met name de natuur schijnt er erg mooi te zijn. Dit zou betekenen dat we Taman Negara ( Grootste natuurpark Maleisie) en Belum ( natuurpark met grootste kans op wildlife maar wel heel duur) konden overslaan. We besloten hun advies aan te nemen en na het vertellen van al onze perikelen, plannen, bijgestelde plannen, bijgestelde bijgestelde plannen etc. moesten ze erg lachen maar vertelden wel: ' een reis kun je niet plannen, dit overkomt je'. Al deze wijsheid werd ons wat te veel en we besloten naar het reizigerscafe te gaan, waar we eerder al konden genieten van dvd-concerts. Besprekend hoe en wat we dan nu gingen doen, besloten we dat Thailand voor 3 weken zou worden aangedaan.
Blog, wandelen, wilde dieren
's Ochtends natuurlijk weer vroeg van bed af. Niet om te wandelen, maar om de ellenlange blog af te ronden. Na twee uur herinneringen ophalen, vonden we het mooi geweest. Het liep al tegen het middaguur aan en de voorgestelde route ( pad 4,5,6,7) zou minstens 6 uur in beslag nemen en dan zouden we het supersnel moeten doen, aldus de eigenaar van het hotel. Na enig speurwerk vonden we dan toch het juiste pad en konden we om 13.00 uur beginnen aan onze tocht. Al snel bleek deze tocht langer en zwaarder te zijn dan verwacht, daarbij was het ook nog erg heet voor Cameron Highlands-begrippen. Gevolg was dat ons flesje water binnen het uur al op was en we zaten nog niet eens op een kwart; begon goed!
Naarmate we verder het bos ingingen, kwamen we steeds minder mensen tegen. Nadat we eindelijk van pad 6 waren ( het langste pad) kwamen we dan aan op pad 2 en 3. Vanaf hier zou het nog zo'n 1,5 uur lopen zijn naar het dorp. Naar ons idee zaten we midden in de rimboe en dit idee werd versterkt toen er een grote pootafdruk zichtbaar werd in de modder: een luipaard? Jaguar? We wisten het niet. Feit was echter wel dat het dier het zelfde pad nam als wij, want overal waren de pootafdrukken te zien. In afwachting van wat komen ging, besloten we dapper verder te gaan. Na grote fantasieen over wat voor beest het wel niet was, bleven we bij elke hoek staan om te zien of het dier voor ons liep. Toen er op een gegeven moment ook gewoon voetafdrukken in de grond verschenen en er een grote hondenkeutel op het pad lag, wisten we genoeg: geen wild dier, maar een hond met zijn baasje.
Teleurgesteld ( we willen zo graag wilde dieren zien) maakten we ons op voor de laatste afdaling. Na het passeren van een grote tempel, waren we weer terug in de bewoonde wereld en dat binnen 3 uurtjes. We vroegen ons nu af wat het gemiddelde tempo van die wandelaars is en of ze onderweg misschien een dutje of iets dergelijks deden. Veel langzamer konden we in onze beleving niet lopen.
Eenmaal terug in Tanah Rata zouden we tickets boeken voor Langkawi. Daar bleek dat dit niet ging en we eerst naar Penang moesten, daar slapen en dan vanuit Penang de boot naar Langkawi pakken. Na even op te frissen en weer te eten ( geen steamboat voor ons dit keer) weer even met de blog bezig.
Blog, weerzien, voetbalkroeg
Omdat de blog de avond ervoor weer niet was afgerond, moesten we vanochtend weer met het verhaal bezig, het neemt ook nog veel tijd in beslag! Nadat het verhaal dan eindelijk klaar en geupload was, konden we nog even eten inslaan om weer met de bus naar Penang te vertrekken, de tweede keer al. Bij het instappen van de bus zag Bauke zijn favoriete moslim-stelletje weer in onze bus zitten. Precies op dezelfde plek als drie dagen ervoor. Wij besloten nu iets verder naar achteren te zitten om Bauke ook zijn rust te gunnen.
Net voor aankomst in Penang was er nog even verwarring. Onze niet-Engels sprekende chauffeur probeerde ons iets duidelijk te maken. Na een kwartier lang van proberen bleek dat de bus, dit maakten we er maar van, kapot was en we moesten overstappen in een andere die ook naar Penang ging. Uiteraard gaven we gehoor aan het verzoek van de beste man; zo lang wij maar in Penang komen.
Na aankomst aldaar werden we benaderd door een reiziger of we een taxi wilden splitten. Verbaasd keken we hem aan. ' Wij pakken het OV', was ons antwoord. De reiziger besefte dat dit goedkoper was en zou met ons meegaan. Na hem wegwijs gemaakt te hebben in Penang en hem het juiste hostel te hebben gewezen, wilden wij naar een hotel dat Bauke was opgevallen in Chinatown. Het bleek erg goedkoop te zijn, past dus precies in ons straatje. Na weer even in het voetbalkroegje te hebben gezeten, wel vastigheid in de rituelen houden, en een hapje eten vonden we het voor vandaag weer mooi geweest. Morgen op naar Langkawi, het laatste station in Maleisie.
Boerende passagiers, zeebonken, belastingvrij
De boot zou vertrekken om 08.00 uur. Daar we pas half 8 klaar waren met inpakken en alle andere bezigheden, moesten we ons nog enigszins haasten in de spoelende regen en harde wind. Het kopen van een kaartje ging tenslotte ook niet helemaal goed. Waar in Nederland alles gewoon bij de boot verkocht wordt ( en wat in onze ogen ook het meest handige is), is het hier regel dat alles door kantoors geregeld wordt. Na een sprint naar een kantoor dichtbij en tickets gekocht te hebben dan toch nog op tijd voor de boottrip.
Deze zou minder fijn worden dan verwacht. Nadat de passagier achter ons ( U moet zich voorstellen een man van zo'n 45 jaar, 200 kilo, niet al te hygienisch), kwamen we er al gauw achter dat deze man vrij pittig had ontbeten en hier knap last van had. Meerdere boeren van diep uit de maag ( en misschien nog wel dieper) kwamen onze kant uit. Het laat zich raden dat dit niet erg lekker rook en met het shirt over de neus begon de boottrip.
Toen de man al zijn gassen eenmaal kwijt was, hoopten we nu wat uit te kunnen rusten en wat te slapen. Nadat er een man met tasjes rondliep, besloten we echter wakker te blijven. Waarom zouden deze tasjes uitgedeeld worden? Al snel bleek waarom: Aziaten zijn niet echt zeebonken. Nadat iedereen lachend begon aan de trip, was dit lachen ( zodra we de haven uit waren) de mensen snel vergaan. De tasjesman had een goede dag vandaag en vrijwel alles op de boot was zeeziek. Vooral de vrouw achter ons had het erg moeilijk en liet dit duidelijk horen. Van slapen kwam niks, we moesten in opperste staat van paraatheid zijn om niet geraakt te worden door eventuele rondspattende druppen kots. Helaas rook dit hele festijn nog minder dan de boer-latende man, die van zeeziekte gelukkig geen last had.
Na twee uur was dit tripje dan eindelijk voorbij en konden we de frisse lucht weer in. Een stel Duitsers vroeg of we taxi wilden delen, zij hadden al een homestay waar wij misschien ook wel konden slapen. We besloten dit te doen en kwamen al snel aan bij het Soluna-guesthouse, dat werkelijk schitterend was. Ruime kamers, airco, goede (enkele) bedden en aardig personeel.
Na het eiland even verkend te hebben, zochten we verkoeling in de Starbucks want ook hier is het buiten weer bloedheet. Na een bakje koffie dan maar naar het strand, want dat schijnt hier erg groot te zijn en er is bovendien nachtleven, iets wat ons toch wel aanspreekt. Eenmaal op de menukaart kijkend komen we er achter dat alles hier spotgoedkoop is, zelfs het bier. Navraag levert op dat het hier belastingvrij is, waardoor ook bier weer betaalbaar wordt. Hoewel met mate, maakten we hier even gebruik aan en bleven hier tot in de nacht zitten. We hadden alles voor de volgende dag al geregeld: scooter, route, proviand en een kaart van het eiland. Wat kon er misgaan?
Regen, regen en nog eens regen
Het enige aspect dat we niet in de hand hebben is het weer. Bestudering van de weergegevens leverde op dat het regenseizoen is op Langkawi tot half september. Het venijn zit 'm in de staart, zoals dat zo mooi gezegd wordt, en dat merkten we. Hoosbuien, windstoten; het leek niet erg rooskleurig. Kai en Silvia, onze buren, vertelden echter dat het droog zou worden vanaf 13.00 uur en inderdaad, het werd droog. Snel op de scooter en gaan! Dit gaan ging echter niet zo snel als gehoopt; Auke zijn scooter had moeite om de 40 km/u te halen. Dit tot groot plezier van Bauke, die hem de gek aanstak door rondjes om hem heen te rijden, foto's en video's makend van een chagrijnige Auke. Na 3 km vond Auke het mooi geweest. De hoop dat zijn scooter moest opwarmen, was nu ook verloren gegaan en we keerden terug naar de homestay met de mededeling dat deze scooter niet zo snel ging als gehoopt. Haar excuses aanbiedend gaf de eigenaresse me een andere scooter, deze leek iets sneller te gaan. Op de snelweg moest dit even uitgeprobeerd worden en zo werd Bauke, die op topsnelheid lag, met gemak ingehaald. Deze scooter tikte de 110 gewoon aan, iets anders dan de Yamaha's en Honda's in Holland. Nu was het Auke die de lakens uitdeelde, ditmaal tot ongenoegen van Bauke, die vertelde dat we beter niet zo hard konden rijden omdat de benzine dan wel heel snel zou gaan.
De Seven-Wells Waterval stond op het programma. Al snel hadden we deze gevonden. Bauke kwam er achter dat hij naar beneden kon glijden en deed dit met het plezier van een klein kind. Ondertussen stapelden zich weer donkere wolken op boven onze hoofden en we besloten te verkassen. Dit gebeurde echter te laat; al bij de afdaling viel het met bakken uit de lucht en we besloten te schuilen bij de grote waterval, die wel erg mooi was en door het regenseizoen ook erg groot. Nadat het dan toch wat opklaarde, pakten we de scooter en reden snel naar het huisje in de stromende regen. Gelukkig werd het weer 's avonds nog wat beter en konden we nog even op het strand kijken en droog een hapje eten.
Weer regen, 'nachtleven'
Vandaag zouden de weergoden ons iets gunstiger gestemd zijn. Hoewel het 's ochtends nog flink regende tot een uur of 10 leek het hierna op te knappen. Snel op het scootertje om even een ontbijt te scoren en het eiland rond te rijden, op zoek naar watervallen en andere bezienswaardigheden. We zaten echter nog niet te eten of het viel alweer met bakken uit de hemel. We besloten weer snel naar het huisje te rijden om op drogere tijden te wachten. Kai en Silvia wachtten ook onder het afdakje bij de homestay, zij kwamen weer met de verlossende woorden dat het 11.30 weer droog zou zijn, gelukkig!
Ze bleken gelijk te hebben; het werd ( en bleef) droog. Na een dagje over het eiland rijden een aantal dingen bezocht, van watervallen tot Eagle Square, een plein met een gigantisch standbeeld van, jawel, een adelaar.Na deze tocht weer richting het huisje, we hadden allemaal aanplakbiljetten gezien van een optreden van een liveband, niet ver van onze homestay. Opfrissen en die kant op. Al snel bleek dat de artiesten van de liveband de enige aanwezigen waren in de zaal, doet ons denken aan onze voormalige dorpskroeg de Black Horse. Teleurgesteld, doch optimistisch ( want volgende dag immers fit) gingen we richting homestay om een goede nachtrust te pakken om de laatste dag nog meer van het eiland te bekijken.
Regen, jachtcursus, discussies, Nederlands elftal
Verrassend, ook vandaag kwam de regen weer met grote bakken uit de hemel vallen. Nu wisten Kai en Silvia het ook niet meer, zelfs hun weerprogramma vertelde dat het bijna de hele dag zou regenen. Wat moesten we nu? Zoals gezegd gaan onze gesprekken vaak over hetzelfde; onder andere de jachthonden zijn vaak een onderwerp van gesprek. Zo is bij Auke thuis Bor in opleiding voor de jachthond en kent Bauke inmiddels elke czesky-fousek fokker, stamboom, toppers en floppers. Dat vanuit het thuisfront dan zo nu en dan ook nog doorsijpelt dat Ruurd en Clemence met een puppy bezig zijn, zint Bauke allerminst. Enfin, een jachthond is echter bedoeld voor de jacht. Hoewel het voornemen er altijd al was, maakten we elkaar nu zo gek ( wat moesten we anders) dat we meteen maar geregeld hebben dat we komend jaar voor onze jachtakte gaan om zo de komende jaren samen met onze honden de wei in te trekken.
Aan het einde van de dag werd het dan toch iets droger. Morgen zouden we naar Thailand, er moest uiteraard nog wel een Lonely Planet voor dit land komen. Bedoeling was om deze hier nog te kopen maar een editie van 2007 was ons te oud, bovendien zag deze er niet zo leuk uit om te lezen, dit kwam in Thailand allemaal nog wel. Inmiddels viel het alweer met bakken uit de lucht, het blijft hier niet langer droog dan zo'n 2 uur.We besloten weer naar ons favoriete kroegje te gaan aan het strand om hier Maleisie af te sluiten. Toevallig zaten Kai en Silvia hier ook en die kwamen er bij zitten en we bleven, althans voor ons doen, nog erg lang zitten, met meerdere discussies en openbaringen tot gevolg.
Zo kwamen we erachter dat Kelly van Big Brother compleet omgebouwd is, dit was voor ons iets compleet nieuws. Een ladyboy waarvan je niet meer ziet of het een lady of boy is.. Met Thailand in het achterhoofd ( waar moesten we ze dan aan herkennen) werden we toch wat angstig. Zeker nadat Kai vertelde dat sommige mannen toch wel heel mooi en echt er uit zagen. We moesten er niet aan denken en besloten met geen enkele Thai(se) te praten, lekker op safe!
Toen het weer een beetje droog was, snel richting homestay. Het was bijna 02.00 uur en dan zou het Nederlands elftal aftrappen tegen Tsjechie. Het resultaat kent u inmiddels wel, door een blunder van Janmaat een nederlaag. Dit mocht echter de pret niet drukken en na een zeer geslaagde avond zochten we ons bed op om de volgende dag richting Thailand te gaan.
Richting Thailand, schema, doodszonde
Na uitwisseling van de contactgegevens met Kai en Silvia namen we afscheid van hen, op naar Thailand! De geregelde taxi stond keurig op tijd klaar en bracht ons naar de terminal. Na enig zoeken vonden we toch de juiste boot en konden we, benieuwd naar het verloop van de reis met het oog op de eerdergenoemde zeebonken, richting Satun, Thailand.
Gelukkig bleef het weer rustig en lag de zee er als een spiegel bij. Er was wel wat onrust op de boot toen de motoren uitvielen en we stuurloos op het water lagen. Het manco was echter snel gerepareerd, waardoor we verder konden richting bestemming.
We zouden in Satun verblijven om dan de volgende dag richting Koh Phangan ( bekend van de volle-maan feesten, althans dat schijnt) te gaan. Een touroperator, daar hadden we ze al weer, raadde ons dit af. Er waren weinig hostels in de buurt en we konden beter naar Hatyai, een grotere stad. Vanuit hier vertrok de bus naar Koh Phangan. We hadden niet zin in al te veel gezeur en besloten op de man zijn aanbod in te gaan. We werden met nog 10 man (?), vrouwen(?), we weten het niet, in een klein busje gestopt. Hier kwam na twee uur rijden eindelijk een eind aan. Na snel een hotel gevonden te hebben nog even in Hatyai kijken. Al snel zagen we hier voor het eerst de sekstoeristen; voornamelijk Engelsen met veel te jonge Thaise meisjes. Wij vonden het echter niet erg, elk Thais meisje dat bezet is valt ons in ieder geval niet lastig.
Eenmaal in het winkelcentrum beseften we dat we doodszonde nummer 1 voor backpackers waren begaan: we hadden nog geen Lonely Planet voor het land waarin we verbleven. Koortsachtig gingen we op zoek naar een Lonely Planet, de reizigersbijbel. In de eerste beste boekshop zagen we echter dat we doodszonde nummer 2 moesten begaan om doodszonde nummer 1 goed te maken: 20 euro voor een voorwerp betalen. We besloten het zonder te doen; internet biedt ook soelaas. Na nog verdwaald te zijn in Hatyai, vonden we gelukkig het hotel weer. Alle straatjes lijken hier op elkaar.
Reisdag, feesteiland?
Vandaag dan eindelijk op naar Koh Phangan, volgens Kai en Silvia het feesteiland van Azie; de verwachtingen waren hooggespannen. Na 3 uur wachten op de grote bus konden we dan eindelijk vertrekken richting Donsak, vanwaar de veerboot gaat. Na een superlange busrit ( 6,5 uur) moesten we nog rennen om de laatste boot te halen. Gelukkig lukte dit en geestelijk gingen we ons alvast voorbereiden op wat zou komen.
De aankomst op het eiland bood niet veel hoop; alle winkeltjes en hostels waren dicht, de straten leeg en verlaten. Navraag leverde op dat dit wel echt Koh Phangan was. Bedroefd en gedesillusioneerd pakten we de eerste beste guesthouse; de Tolzer Hutte, een Duitse hut! Een Nederlander die op Koh Phangan woont, vertelde ons dat we twee dagen te laat waren. Toen was de full-moon party en in de aanloop er naartoe zijn ook altijd grote feesten. Het eiland komt nu even 5 dagen tot rust om zich op te laden voor de half-moon party. Net in die tijd zitten wij dus hier, beetje jammer! Gelukkig was de kamer en met name het bed wel prima, een goede nachtrust is ook belangrijk.
'Watervallen', veranderd schema, Bangkok
Na een goede nachtrust werden we fit wakker. Na het huren van een scooter en uitgebreid de schadelijst langs te lopen, het lijkt hier allemaal net wat 'naaieriger' dan Maleisie en Indonesie, konden we op verkenning. Haad Rin Beach, een strand op 10 km van ons huisje, lijkt nog wat te beleven. Dit wilden we even bekijken om te zien of we hier 's avonds even naar toe zouden. Na een tochtje van een half uur kwamen we hier aan en het leek veelbelovend; veel discotheken, barretjes en strandtenten. Zeker een bezoekje waard.
Nu gingen we naar de watervallen, althans dat was de bedoeling om deze te zien. Het enige wat we zagen was een stapel rotsblokken, waar een heel klein stroompje water vanaf kwam. Na de oostkust nog even bekeken te hebben, gingen we weer terug richting homestay. De eigenaar vertelde ons dat de watervallen veel groter aangekondigd zijn dan ze daadwerkelijk zijn. Het regent praktisch nooit op Koh Phangan, waardoor er ook geen watervallen zijn.
Na het bezoeken van wat strandtenten, in de hoop op gezelligheid, zagen we in de namiddag allemaal mensen ( eindelijk!) naar het strand komen. Deze bleken hier echter met een heel ander doel te zijn dan wij. Al snel stond alles letterlijk op z'n kop en kregen we een ware yoga-demonstratie. Mensen in rare houdingen, met de kop in het zand, torentje bouwen en weten wij niet wat nog meer. Hier moesten we maar snel weg, dit was te zweverig.
Na het bezoeken van een voedselmarkt en het nuttigen van loempia's, sushi en andere hapjes gingen we weer naar Haad Rin Beach, kijken of het er zo gezellig was als gehoopt. Dit laat zich raden; wij waren wederom de enige op het strand. In overleg met elkaar besloten we Koh Tao, het relax-eiland, over te slaan; relaxen hadden we hier al gedaan om zo naar Bangkok te gaan. Over twee weken gaan we ook alweer naar huis en er is dus enige haast gebaat bij ons reisschema.
Er werd ons verteld dat de boot al vroeg zou gaan: 05.00 uur. We besloten maar snel op bed te gaan. Om 00.30 werd Bauke echter ruw gewekt door rare geluiden vanaf de wc. Onderzoek leverde op dat Auke de rare geluiden produceerde; de maag was het niet helemaal eens met de aankopen die hij had gedaan op de nachtmarkt. Gelukkig bleef het bij dit enige akkefietje maar besloten we wel later de boot te pakken, we zouden Bangkok voor de avond toch niet meer redden.
Iets later kochten we een ticket naar Bangkok. We zullen hier pas de volgende dag aankomen, een lange reis voor de boeg dus!
A en B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
